Τηλενουβέλες VS Εβδομαδιαίες σειρές γενικά

Αναμφισβήτητα οι ηθοποιοί των τηλενουβελών. Ειδικά αν τους συγκρίνουμε με αυτούς των αμερικάνικων σειρών που ουσιαστικά παίρνουν έναν πρωταγωνιστικό σε επιτυχία και καίγονται. Δεν κάνουν τίποτα άλλο. Αντίθετα οι ηθοποιοί των τηλενουβελών μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα. Και σε υποκριτικό επίπεδο, δεν νομίζω να υπάρχουν στις αμερικάνικες σειρές ηθοποιοί με το ταλέντο της Margalida Castro πχ ή της Fernanda Montenegro που ήταν και υποψήφια για όσκαρ. Ηθοποιοί τέτοιου μεγέθους απ'ότι καταλαβαίνω στην Αμερική σνομπάρουν τη τηλεόραση.

Δεν είναι τόσο ότι σνομπάρουν την τηλεόραση αλλά ότι το σινέμά σνομπάρει αυτούς που κάνουν τηλεόραση....
Ενώ στις τηλενουβέλες βλέπεις ηθοποιούς με πλούσιο ταλέντο και ερμηνείες που σου μένουν αξέχαστες....
Γελάς εκνευρίζεσαι παθιάζεσαι κολλάς με χημείες χωρίς να χρειαστεί να πέσουν στο κρεβάτι.
Αυτό δεν τον βρίσκεις πια σε αμερικάνικες σειρές...με κάποιες εξαιρέσεις ωστόσο...

Καλά ειδικά σε χημεία ανάμεσα σε ζευγάρια οι τηλενουβέλες προηγούνται γιατί εκεί τα ζευγάρια είναι δεδομένα. Δεν θα αλλάξει ένα ζευγάρι επειδή δεν αρέσει στον κόσμο. Οπότε επικεντρώνονται πολύ περισσότερο στη χημεία ώστε το ζευγάρι να αρέσει στους περισσότερους. Αυτές που είναι βασισμένες στο ερωτικό κυρίως, γιατί σε όσες το ζευγάρι είναι δευτερεύον δεν τους καίει τόσο.

Εκεί που κατά τη γνώμη μου οι αμερικανικές σειρές βρίσκονται εκτός συναγωνισμού είναι στο επίπεδο παραγωγής. Σε αυτόν τον τομέα μόνο με τις ταινίες του Χόλλυγουντ μπορούν να συγκριθούν – εξάλλου ο επαγγελματισμός των Αμερικανών είναι παροιμιώδης. Ωστόσο όλα τα μειονεκτήματά τους ξεκινούν από την διάρκειά τους.
Συνήθως μετά το δεύτερο χρόνο η ιστορία αλλάζει για τα καλά, η δράση ξεχειλώνει και αρχίζουν τα ερωτικά μπερδέματα ανάμεσα στους πρωταγωνιστές. Ως προς τη δράση πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα σειρών που ξεχείλωσαν και έγιναν παντελώς αδιάφορες θεωρώ τις Νοικοκυρές σε απόγνωση, το Lost και τον Ντέξτερ.
Τα δύο πρώτα έπρεπε να τελειώσουν στα δύο χρόνια. Οι Νοικοκυρές από εξαιρετικά πρωτότυπη σειρά (για μένα μακράν καλύτερη από το Sex and the city) μετατράπηκε σε σαπουνόπερα τύπου Days of our lives όπου τα συνήθη συναισθηματικά κλισέ συνυπάρχουν με υποτυπώδη αστυνομικά μυστήρια που καταλήγουν άθελά τους κωμικά. Το Lost από την τρίτη χρονιά ξέφυγε πάρα πολύ προς την επιστημονική φαντασία και σε ένα δαιδαλώδες σενάριο που αμφιβάλλω αν το είχαν κατανοήσει οι ίδιοι οι σεναριογράφοι και προσωπικά δεν μου άρεσε καθόλου. Ο δε Ντέξτερ είχε έναν εξαιρετικό πρώτο κύκλο, όπου το αστυνομικό κομμάτι της σειράς που ενέπλεκε τον χαμένο του αδερφό κλπ ήταν φοβερό και είχε ένα εξίσου συγκλονιστικό φινάλε. Άπαξ και τελείωσε όμως αυτό το να συνεχίζεται η σειρά με τον Ντέξτερ σε ρόλο Μπάτμαν έριξε πάρα πολύ το επίπεδο της σειράς – έχασε το στίγμα της.
Ως προς τα αναπόφευκτα ερωτικά μπερδέματα, αυτά είναι για μένα η μεγαλύτερη απογοήτευση. Όταν έχω παρακολουθήσει μια σειρά με συνέπεια για να δω πώς θα καταφέρει το πρωταγωνιστικό ζευγάρι να επιβιώσει, το να χωρίσουν στον τρίτο κύκλο για κοινότυπες και κλισέ αιτίες και να τα φτιάξουν με άλλους είναι ό,τι πιο ξενερωτικό μπορεί να συμβεί. Στο τέλος καταλήγω να απομυθοποιήσω εντελώς την ερωτική ιστορία και να βλέπω τη σειρά με μάλλον κυνική διάθεση. Αυτό μου συνέβη παλιότερα με το Μπέβερλι Χιλς και τώρα με το Grey's Anatomy και το Gossip Girl.
Από αυτήν την άποψη προτιμώ 100% τον συντηρητισμό των τηλενουβελών όπου δεν κοιμούνται όλοι με όλους και κυριαρχεί το σχήμα “είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλον και δεν χωράει τρίτος ανάμεσά μας” από το μεγάλο κρεβάτι των Αμερικανών. Αυτός εξάλλου είναι και ο λόγος που τα περισσότερα επικά ζευγάρια που έχω στο μυαλό μου προέρχονται από τις τηλενουβέλες και όχι από τις αμερικανικές σειρές με πρώτο – φυσικά – τον Χουάν και τη Μόνικα.
Οι μόνες σειρές που δικαιολογώ να τραβάνε χρόνια είναι το Bones, τα διάφορα CSI και τα Law and Order με τη λογική ότι το σενάριο επικεντρώνεται σε αυτοτελείς ιστορίες και όχι σε αισθηματικές. Και φυσικά σειρές όπως το (εξαιρετικό) The big bang theory ή το Friends που βασίζονται σε λεκτικά και οπτικά γκανγκ και είναι κωμωδίες καταστάσεων. Εννοείται ότι το Big Bang Theory το βρίσκω έτη φωτός καλύτερο από το Friends.
Εκεί που οι τηλενουβέλες πιάνουν κορυφή είναι στο πώς χειρίζονται το συναίσθημα. Ακόμα και οι πιο κακές από αυτές έχουν σκηνές που χτυπούν κατευθείαν στο συναίσθημα του τηλεθεατή. Είτε είναι ο κλασικός ρομαντικός ιδανικός έρωτας, είτε το μένος και η οργή για εκδίκηση είτε η υπερφιλοδοξία και η αλαζονεία είτε η ανάγκη για αποκατάσταση του δικαίου κλπ κλπ. Και μπορεί καμιά φορά να πετυχαίνουν αυτήν την εύκολη συγκίνηση με κλισέ και πομπώδεις τρόπους αλλά έστω κι έτσι την πετυχαίνουν. Προσωπικά δεν ξέρω πολλούς που να μην συγκινήθηκαν όταν η Μαριμάρ μέσα στην αφέλεια της εμφανίστηκε εντελώς κιτς ντυμένη και γελούσαν όλοι οι καλεσμένοι του πάρτυ μαζί της ενώ αντίθετα ξέρω πάρα πολλούς που έμειναν απαθέστατοι μπροστά στο δράμα της Εύας Χαρίτου (εμού συμπεριλαμβανομένης), για να φέρω ένα παράδειγμα σειράς που επιδιώχθηκε με κάθε τρόπο να διαχωριστεί από τις "παρακατιανές" τηλενουβέλες.

mkostas έγραψε:

Αναμφισβήτητα οι ηθοποιοί των τηλενουβελών. Ειδικά αν τους συγκρίνουμε με αυτούς των αμερικάνικων σειρών που ουσιαστικά παίρνουν έναν πρωταγωνιστικό σε επιτυχία και καίγονται. Δεν κάνουν τίποτα άλλο. Αντίθετα οι ηθοποιοί των τηλενουβελών μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα. Και σε υποκριτικό επίπεδο, δεν νομίζω να υπάρχουν στις αμερικάνικες σειρές ηθοποιοί με το ταλέντο της Margalida Castro πχ ή της Fernanda Montenegro που ήταν και υποψήφια για όσκαρ. Ηθοποιοί τέτοιου μεγέθους απ'ότι καταλαβαίνω στην Αμερική σνομπάρουν τη τηλεόραση.

Κάνουν τηλεόραση και συγκεκριμένα μίνι σειρές (πχ Αλ Πατσίνο και Μέριλ Στριπ στο Angels in America και Εντ Χάρις στο Empire Falls).

Για τις μίνι σειρές ισχύει πάνω κάτω το ίδιο παντού όμως. Σε όλες τις χώρες έχουν περίπου τον ίδιο αριθμό επεισοδίων.

Με τη Μαριμάρ εγώ πάντως δεν θυμάμαι να συγκινούμαι. Βασικά διασκέδαζα το πως τους χόρευε όλους στο ταψί και τους έκανε τη ζωή δύσκολη. Αλλά σε κάποιες φάσεις, ναι. Ανάμεσα στις 2 εκδικήτριες πάντως εννοείται η Μαριμάρ ήταν καλύτερη. Ως και αυτή μεγαλύτερη συνέπεια είχε σαν χαρακτήρας Και τουλάχιστον έπαιρνε κανονική εκδίκηση Γενικά πάντως ήταν τελείως cult σειρά. Απλώς ήταν η μοναδική που μπορώ να πω ότι διασκέδασα πραγματικά ακριβώς γιατί η πρωταγωνίστρια δεν ήταν κότα και κλαψομούνα αλλά εκδικητική σκύλα, άσχετα αν στα πρώτα 10-15 επεισόδια πέρασε τα πάνδεινα για να δικαιολογήσουν το πως έγινε έτσι. Οι άλλες για μένα είναι απλώς εκτρώματα. Απλώς καλύτερες από το Μέλροουζ και το Μπέβερλυ Χιλς. Καλά από το Μπέιγουοτς δεν το συζητώ καν... Δε νομίζω να έχει περάσει πιο ελεεινό πράγμα σε σειρά από τη τηλεόραση παγκοσμίως. Γι'αυτό και λέω ότι δεν έχει σημασία αν είναι καθημερινό ή εβδομαδιαίο.

Υπάρχουν πάντως καθημερινές σειρές που δεν έκαναν καθόλου κοιλιά. La Viuda de la Mafia, Los Protegidos, Perro amor, Pura sangre... Οι πρώτες που μου έρχονται στο μυαλό που αναμφισβήτητα δεν έκαναν. Είναι κι άλλες όπως Todos quieren con Marilyn, Belissima, Alguna Vez Tendremos Alas, Alondra κτλπ αλλά δεν τις μετράω γιατί είχαν σχετικά αργούς ρυθμούς. Που άλλο κοιλιά άλλο αργοί ρυθμοί αλλά με αργούς ρυθμούς αποφεύγεται εύκολα. Και κάποιες που παρακολουθώ τώρα μέχρι το σημείο που έχω φτάσει δεν έχουν κάνει. Για τις αμερικάνικες κανείς δεν μπορεί να το πει με σιγουριά. Πχ για το Lost απ'ότι βλέπω σχεδόν κανένας δεν συμφωνεί με τον άλλον πότε χάλασε. Μόνο στο ότι κάποια στιγμή χάλασε συμφωνούν όλοι. Ή το Dexter η Γιώτα λέει δεν χάλασε, ο τελευταίος κύκλος ήταν ο καλύτερος, η Lady λέει μόλις άλλαξε από τον πρώτο κύκλο χάλασε... Είναι αυτό που είπα παραπάνω. Μια σειρά για να συνεχίσει αρκετά χρόνια χρειάζεται συνεχείς ανανεώσεις. Ανανεώσεις που μπορεί αντικειμενικά να είναι επιτυχημένες αλλά αναπόφευκτα αλλάζουν πολλά στη σειρά, ειδικά όσο περνάνε τα χρόνια, οπότε σε πολλούς μπορεί να μην αρέσουν. Ακόμα κι αν είναι καλές. Βέβαια και η εξέλιξη μιας ιστορίας δεν θα αρέσει σε όλους ακόμα και αν αντικειμενικά είναι καλή αλλά πιο εύκολα θα χαλαστεί ο κόσμος από ανανεώσεις, αλλαγές, προσθήκες προσώπων και αποχωρήσεις παρά από μια αντικειμενικά καλή εξέλιξη που μπορεί κάποιοι να μην τη γουστάρουν.

Kαι συνεχιζω και το πιστευω για το dexterako..
.Για μενα(και το τονιζω αυτο) ο πρωτος κυκλος ειναι καλος και σε βαζει και στο κλιμα..Ο δευτερος κυκλος ειναι σαφως ανωτερος ..στον τριτο εχουν ενα νεο αρκετα εκνευριστικο χαρακτηρα οποτε δεν θα το πω και αγαπημενο..4ος κυκλος ομως ανεβαινει επιπεδο,για μενα ειναι ο καλυτερος και το τελευταιο επεισοδειο ειναι εντελως
Για το λοστ,δεν θα συμφωνησουμε ποτε,εμενα το ξαναλεω οι πρωτοι 5 κυκλοι μου αρεσαν πολυ,αλλοι λιγοτερο αλλοι περισσοτερο και ο 6ος ηταν μαπα..Παρεπιμπτοντως φιλαρετη μου μην περιμενεις απο μερικες μερικες για να δεις σειρα,πιο ευκολο ειναι η Ακριτα να γραψει αριστουργιματικο τριτο κυκλο..
Επισης για να μη το ξεχασω...ΟΧΙ ΑΛΛΟ CSI

Σε αυτο που λετε για τους τηλεοπτικους ηθοποιους της αμερικης διαφωνω..Το οτι τους υποτιμουν δεν σημαινει οτι ειναι χειροτεροι απο τους χολιγκουντιανους σταρ..Και η αληθεια ειναι οτι περα απο καποια τρανταχτα ονοματα που κανουν επιτυχια και προσπαθουν μετα σωνει και ντε να μπουν στο σινεμα οι υπολοιποι ηθοποιοι ανακυκλωνοντα στις σειρες..Εχω βαρεθει να βλεπω τις ιδιες φατσες.. Επιπλεον δεν μου λεει τιποτα το επιχειρημα οτι συμμετεχουν σε πολλες σειρες οι νοτιοαμερικανοι σε αντιθεση με τους αλλους..Ειδαμε και τους ελληνες που καθε χρονο κανουν και αλλο σηριαλ..Σορυ αλλα δεν θα παρω..
Για τις νοτιοαμερικανικες δεν μπορω να συμμετεχω γιατι δεν καταλαβαινω γρι απο αυτα που λετε..

Από Dexter πάντως αυτό που μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον είναι ο χαρακτήρας του πρωταγωνιστή. Τα αστυνομικά αμερικάνικα σήριαλ τα βαριέμαι. Καλά ειδικά τα CSI, Law & Order κτλπ. Βαρετές επαναλαμβανόμενες ιστορίες. Γενικά οι αυτοτελείς δεν με τρελαίνουν αλλά αυτές είναι χαζές τελείως. Ως και ο Μπέκας ο δικός μας καλύτερος ήταν παρόλο που έβρισκες τους ενόχους πάντα γιατί είχε καλύτερες προσωπικές ιστορίες. Και όσον αφορά αυτό το είδος, αγαπημένη μου σειρά είναι τηλενουβέλα. Το Los Protegidos.

Οι ηθοποιοί που παίζουν στις αμερικανικές σειρές είναι ως επί το πλείστον πολύ καλοί. Το γιατί δεν καταφέρνουν να κάνουν αξιοπρεπή καριέρα στο Χόλλιγουντ οφείλεται σε πολλούς λόγους. Προσωπικά πιστεύω ότι υπολείπονται σε ταλέντο και σε λάμψη σε σχέση με τους ηθοποιούς του Χόλλυγουντ. Αν μπορούσαν να τους συναγωνιστούν, θα είχαν περάσει ήδη σε κάποιο κάστινγκ και δεν κατέληγαν σε τηλεοπτικές σειρές. Επίσης η ίδια η εβδομαδιαία εμφάνιση (πολύ περισσότερο όταν η σειρά κρατάει πολλές σαιζόν) και η τριβή μέσα από την τηλεόραση μειώνει τον μύθο ενός ηθοποιού. Είναι διαφορετικό για το κοινό να βλέπει κάποιον κάθε βδομάδα 45 λεπτά και διαφορετικό να περιμένει να τον δει για δύο ώρες μια φορά το εξάμηνο. Έπειτα ταυτίζονται τόσο πολύ με τον τηλεοπτικό τους ρόλο που ούτε το κοινό ούτε οι παραγωγοί ενδιαφέρονται να τους δουν σε κάτι διαφορετικό. Ειδικά σε μια χώρα όπως η Αμερική με την τεράστια δεξαμενή ταλέντων, προτιμούν πολύ περισσότερο να βρουν ένα φρέσκο πρόσωπο παρά έναν φθαρμένο τηλεοπτικό ηθοποιό.
Οι φάτσες που επαναλαμβάνονται είναι ηθοποιοί που παίζουν δεύτερους ρόλους.
Για τους λατινοαμερικανούς πιστεύω ότι είναι ταλαντούχοι μεν τηλεοπτικής αισθητικής δε. Τα πρώτα ονόματα πολύ καλοί και επαγγελματίες ηθοποιοί, ενώ αυτοί που παίρνουν δευτερότριτους ρόλους είναι πιο στημένοι ερμηνευτικά. Βεβαίως υπάρχουν και εξαιρέσεις.

Ως προς τον Ντέξτερ πιστεύω ότι ο πρώτος κύκλος ήταν ο καλύτερος γιατί επικεντρώθηκε ακριβώς στο πώς διαμορφώθηκε ο χαρακτήρας του (ένας ψυχασθενής που καταφεύγει στην αυτοδικία) και στο πώς τον κυνηγούσε το παρελθόν του. Η αγωνιώδης μονομαχία του με τον αδερφό του και το απίστευτο φινάλε της συνιστούσαν την ιδιαίτερη ιστορία του. Ο λόγος που δεν μου άρεσαν οι υπόλοιποι κύκλοι είναι ότι αυτό το στοιχείο εξέλειπε και ο Ντέξτερ κατέληξε ένας ακόμα τιμωρός της νύχτας.

Ξαναδιαφωνω για αυτο με τη λαμψη και το ταλεντο των ηθοποιων του Χολιγκουντ..Μη συγκρινεται τους ηθοποιους μεταξυ τους με το μυαλο σας στη Μεριλ Στριπ..Αν εξαιρεσεις καποια μεγαλα ονοματα που και οι περισσοτεροι ειναι και ηθοποιοι περασμενης γενιας,οι υπολοιποι ειναι μετριοι και οι ταινιες που παιζουν ακομα πιο μετριες..Hθοποιοi οπως o Michael C. Hall, ο Hugh Laurie, o αγαπημενος μου Michael Emerson , o Lance Reddick(με πρωταγωνιστικο ρολο σε 2 διαφορετικες σειρες) μπορει απλα να μην ειχαν τις καταλληλες ευκαιριες για να παιξουν σε ταινιες αντι για την τηλεοραση..Το οτι τους δεν τους εκατσε δεν τους κανει αυτοματως και χειροτερους απο τους αλλους ..
Ασε που το χολιγκουντ εχει ξεπεσει τοσο πολυ τελευταια απο σταρλετιτσες της κακιας ωρας,ζεν πρεμιε της δεκαετιας του 90 και υπερεκτιμημενους ηθοποιους που στην Αμερικη ασχολουνται περισοτερο και αναδεικνυουν σε σταρ και τους ηθοποιους της τηλεορασης..
Εγω τις απεγνωσμενες νοικοκυρες πχ δεν εβλεπα αλλα την Eva Longoria Parker τη βλεπω σε ολα τα περιοδικα,η sarah jessica parker,jennifer aniston,hayden panettiere το ιδιο..Που απο ταλεντο δεν αλλα απο λαμψη τρεχει και απο τα μπατζακια τους..
Αυτο παντως με την ταυτιση ισχυει σαν λογος που δεν μπορουν να κανουν καριερα και στο χολιγκουντ αλλα για μενα ειναι λαθος αλλωστε παλιοτερα τοσο ο George Clooney οσο και ο Johnny Depp απο αμερικανικες σειρες ξεκινησαν τον μυθο τους..

ΥΓ O Dexter ηταν τιμωρος της νυχτας απο την αρχη με βαση τους κανονες του πατερα του για να τον συγκρατησει απο το να σφαξει ολη την πολη δεν εγινε μετα..