Ψήφισα:
1) Pena-Barreto: Και μόνο που οι δυο αγαπημένες μου σειρές είναι δικές τους, αρκεί. Ώρες ώρες, ειδικά στο la viuda de la mafia, αισθάνομαι πως είναι γραμμένες ακριβώς για το γούστο μου. Όπως οι περισσότερες κολομβιανές νουβέλες, έτσι κι αυτές δεν έχουν σαν κέντρο αγάπες και λουλούδια αλλά το ρομάντζο εδώ δεν λείπει. Υπάρχει αλλά ακριβώς στη μορφή και τη δόση που μ'αρέσει. Μάλιστα στο Por que diablos που το ζευγάρι μ'αρέσει περισσότερο από κάθε άλλο, επειδή το ζευγάρι είναι ένα και όχι τρία, μπορεί το ρομάντζο να καταλαμβάνει πάνω κάτω τον ίδιο χώρο αλλά τον καταλαμβάνει όλο ουσιαστικά το Juan-Angela. Οι χαρακτήρες τους είναι οι αγαπημένοι μου. Μ'αρέσει που είναι πολύ αληθινοί και αυτοί που στηρίζονται σε υπαρκτά πρόσωπα, και αυτοί που είναι μυθοπλασίας αλλά και οι ενδιάμεσοι.
2) Gustavo Bolivar: To Sin tetas no hay Paraiso είναι η μόνη σειρά του που έχω δει ολόκληρη αλλά αρκεί για να τον ψηφίσω. Παρόλο που πάνω κάτω θίγει παρόμοιες μεταξύ τους ιστορίες, το κάνει πολύ καλά. Δείχνει την ωμή πραγματικότητα. Έχω δει κάποια δείγματα από το El Capo που μ'άρεσαν πάρα πολύ, έχει καστ, σκηνοθεσία, φωτογραφία κτλπ πολύ ανώτερου επιπέδου από αυτό του STNHP μιας και είναι στο RCN και παρά το λάθος που έκανε, να αναφέρει πως βασίζεται στη ζωή του Escobar, έχει πάρει και θετικές κριτικές. Θεωρείται από τις πολύ καλές σειρές αυτού του είδους. Δεν ξεχνάω βέβαια πως δικό του ήταν και το Infieles Anonimos που αν και είναι μια από τις πιο πρωτότυπες σειρές που έχω δει ποτέ, δεν την άντεξα πάνω από 10 λεπτά.
3) Julio Jimenez: Έχω δει 2 original σειρές του. Τη Πακίτα και το La Viuda del Blanco. Η Πακίτα αν και δεν είναι από τις καλύτερες σειρές που έχω δει, είναι από τις πιο αγαπημένες μου. Μεγάλωσα μαζί της ουσιαστικά. Το la viuda del Blanco ήταν πάρα πολύ ωραία σειρά, με δυνατή ιστορία και πιο ψαγμένους χαρακτήρες. Και στις 2 σειρές παρατήρησα ότι ενώ έθιγε καταστάσεις ως και άγριες, είχε χαρακτήρες σκοτεινούς, δημιουργούσε μυστήριο και έφερνε σε θρίλερ, είχαν και μια παιδικότητα. Ήταν με τέτοιο τρόπο γραμμένες που μπορεί να τις δει ένα παιδί αλλά και ένας ενήλικας. Ειδικά η Πακίτα. Έχω δει αποσπάσματα και από το Luzbel esta de visita και πιστεύω πως είναι η καλύτερη σειρά του. Βλέπεις παντού μυστήριο, σε καθηλώνει ουσιαστικά από το πρώτο πλάνο των τίτλων αρχής. Έχω ακούσει πολύ καλά λόγια και για παλιότερες σειρές του όπως το En un cuerpo ajeno και το Rauzan. Από τους λίγους που έχουν καταφέρει να εντάξουν ομαλά μεταφυσικά στοιχεία σε τηλενουβέλα.
4) Andres Salgado: Ασφαλή άποψη έχω μόνο για το Perro amor. Και αυτή πολύ αγαπημένη σειρά. Το χιούμορ της ήταν πολύ ιδιαίτερο. Παρόλο που είχε αρκετά στοιχεία των παλιότερων κολομβιανών νουβελών που με χαλάνε, την λάτρεψα. Τώρα βλέπω το Juegos prohibidos και τα πρώτα δείγματα είναι πάρα πολύ θετικά. Και γενικότερα όλες οι ιστορίες των σειρών του, μ'αρέσουν πάρα πολύ. Δεν ξέρω πως αναπτύχθηκαν, αλλά οι ιδέες του είναι μία και μία.
5) Silvio Abreu: Έχω δει μόνο τη Belissima και μ'έκανε να αλλάξω γνώμη για τις βραζιλιάνικες νουβέλες. Είχα καλή εικόνα μόνο για τις εποχής. Γράφει το είδος που μ'αρέσει και στη Belissima τουλάχιστον το έκανε πολύ καλά. Έχω ακούσει πολύ καλά λόγια και για άλλες σειρές του, κυρίως το A proxima vitima. Είναι απ'αυτούς που έχουν καταφέρει να θεωρούνται εγγύηση. Έχω δει λίγο και το Passione αλλά το άφησα λόγω γλώσσας. Σαν αρχή μου φάνηκε ενδιαφέρον αν και λένε πως είναι αδιάφορο και δεν θυμίζει τις προηγούμενες σειρές του.
Από τους άλλους: Μ'άρεσαν οι ιστορίες της Dulce. Από τις original είδα μόνο την Alondra και ήμουν στο τσακ να τη ψηφίσω. Δεν το έκανα όμως γιατί ουσιαστικά ήταν η μόνη και δεν μ'άρεσε ΤΟΣΟ ώστε για μια σειρά και μόνο να τη ψηφίσω. Από Rubi είδα το remake. Καλό για τα μεξικάνικα δεδομένα αλλά ως εκεί. Παρόλα αυτά μ'αρέσει περισσότερο το υπερβολικό και παντελώς εκτός πραγματικότητας τέλος του remake απ'αυτό του original. Ιστορίες της Bravo Adams και ειδικά της Fialo, για μένα είναι ξεπερασμένες. Ο Gaitan δεν μπορεί να κάνει σειρές χωρίς να είναι υπερβολικές. Μια φορά δοκίμασε να κάνει σειρά με ρεαλιστική ιστορία και ήταν αυτή που του πήγε λιγότερο καλά γιατί ήταν πολύ βαρετή. Δεν μπορεί να δημιουργήσει δράση αν δεν έχει εξωπραγματικές ιστορίες και δεν μπορεί να προκαλέσει γέλιο χωρίς οι χαρακτήρες του να θυμίζουν καρικατούρες. Από Barbosa και Braga μου είχαν κάνει καλή εντύπωση η Μικρή κυρία και το forca de um desejo αλλά δεν τις θυμάμαι αρκετά καλά για να τους ψηφίσω. Η Abud καλύτερα να γράφει δικές τις ιστορίες παρά να διασκευάζει ξένες, τις βγαίνουν πολύ καλύτερες. Βέβαια το κυρίως φταίξιμο είναι του Mejia. Από όλες τις σειρές της πάντως δύο συμπεράσματα βγαίνουν. Το ένα πως έχει μανία με το maldita mil veces maldita και το άλλο πως της αρέσει να τρώει το μισό καστ.
