Το επεισόδιο ήταν καταπληκτικό.
Επιτέλους κινήθηκαν κάπως τα πράγματα για τον Καμπέτο και την Τζένι, γιατί εδώ και πολύ καιρό είχαν μείνει στάσιμα. Γέλασα πολύ με την ατάκα του Ανίμπαλ προς τον Αμπέλ ότι φαντάζεται τι θα έκανε ο Αμπέλ στην θέση του και μου άρεσαν πάρα πολύ αυτά που είπε ο Καμπέτο για την Τζένι. Μπορεί να είναι κοντούλης, χοντρούλης, φοβητσιάρης, σχεδόν κωμική φιγούρα αλλά πιστεύω ότι αυτά τα ηρωικά λόγια που έλεγε ότι αισθάνεται υπεύθυνος για την Τζένι τα εννοούσε.
Η παρούσα φάση ανάμεσα στον Καμίλο και την Χιμένα με κουράζει πάρα πολύ. Μιλάνε, μιλάνε και δεν συνεννοούνται. Η μεν Χιμένα κινείται ανάμεσα στο να τον ξανακερδίσει και στο να του δείξει την αποστροφή της και αυτός βασικά δεν καταλαβαίνω τι κάνει – μάλλον προσπαθεί να ελέγχει τις αντιδράσεις της για να μην διαρρεύσει το μυστικό του.
Τέλος πάντων σημερα η Χιμένα του τα είπε πολύ καλά και για την σύγχυση ταυτότητας που περνάει και για την χοντρή παρανομία που πάει να κάνει με τα λεφτά της υπηρεσίας. Πάντως αυτό που η Χιμένα πρέπει να καταλάβει και να ξεκολλήσει είναι ότι παρά την ταύτιση του Καμίλο με τον Βενένο σε πολλά, αυτός αγάπησε την Ντιάνα με την καρδιά του ως Καμίλο και όχι στα πλαίσια του ρόλου του.
Το σκηνικό στο debate ήταν πολύ καλοφτιαγμένο, είχε σπασπένς και ήταν όλοι (πρωταγωνιστές και κομπάρσοι) απόλυτα συντονισμένοι.
Και μάλιστα πιστεύω ότι ο Μάριο παρά τον αιφνιδιασμό του, χειρίστηκε όσο καλύτερα μπορούσε το θέμα.
Ο Έλκιν και η Κάρεν μου άρεσαν πάρα πολύ για τον τρόπο που υπερασπίστηκαν ο ένας τον άλλον. Ο Έλκιν πρέπει να εκπλήσσει τον ίδιο του τον εαυτό με αυτά που αρθρώνει, που δίνει δίκιο στην Κάρεν, που παραδέχεται ότι αισθάνεται σαν προδότης γιατί μισεί ό,τι κάνει ο Ανίμπαλ. Και η Κάρεν, παρότι βρέθηκε στην χειρότερη δυνατή θέση, δεν το έπαιξε θύμα του Έλκιν.
Καλά, ο σκύλος έφαγε την κάμερα;;
