Τι ακριβώς περιμένετε να δείτε από μια τηλενουβέλα;

Ποια είναι τα συστατικά που θεωρείτε απαραίτητα ή που κατά κανόνα σας κάνουν να κολλάτε; Συγκεκριμένα ή κάθε σειρά κι άλλοι λόγοι;

Τι περιμένω να δω... Χχμμμ...

Καταρχήν ένα ωραίο ζευγάρι που να έχει χημεία. Όχι απαραίτητα ωραίο εξωτερικά, κυρίως με απασχολεί να δένουν οι ηθοποιοί μεταξύ τους. Βέβαια αν σε κάποιες περιπτώσεις συνδυάζονται και τα δύο δε λέμε καθόλου όχι. Ηλικιακά να μην είναι πολύ νεαρούληδες, δε με τραβάνε τέτοιου είδους ρομάντζα, από 25 και πάνω βλέπω. Μετά με τραβάνε πολύ οι καλοφτιαγμένοι χαρακτήρες που έχουν ψυχολογικό υπόβαθρο και μπορώ να τους αναλύσω. Κι επίσης με τραβάει το καλό κι έξυπνο χιούμορ, όχι σκηνές με χαζοσέξ και χαζοβρισιές με τις οποίες και καλά γελάμε. Νομίζω βασικά αυτά τα τρία είναι που ψάχνω. Καλά και φυσικά να έχει η σειρά ένα καλογραμμένο σενάριο, γιατί τι να το κάνω αν έχει ζευγάρι, χιούμορ και χαρακτήρες αλλά η ιστορία είναι γεμάτη τρύπες.

Εγώ θέλω ζευγάρι αλλά δεν θέλω η σειρά να εστιάζει σ'αυτό. Το τοπ αγαπημένων μου σειρών μάλιστα δεν βασίζεται σε ζευγάρι. Κατά καιρούς μου έχουν αρέσει νεανικά ζευγάρια. Τα αγαπημένα μου είναι Έλκιν-Κάρεν στη χήρα, Πάμπλο-Μαρίσα στο RW και Καντέλα-Μαριάνο στο Τσικιτίτας ενώ κατά καιρούς μ'άρεσαν κι άλλα. Συγκριτικά με τα ζευγάρια μεγάλων σίγουρα είναι ελάχιστα. Και παρόλο που κάποιες σχέσεις μπορεί να αποδειχτούν και πιο πολύπλοκες, κυρίως η δεύτερη, η αλήθεια είναι πως σπάνια υπάρχει πραγματικά καλή, γερή και αβανταδόρικη ιστορία γύρω από νεανικό ζευγάρι. Το έχω δει μόνο σε Έλκιν-Κάρεν. Που μπορεί να ήταν νεανικό, η ιστορία τους όμως παρόλο που στηρίζονταν αρκετά στις ηλικίες τους, δεν ήταν τόσο νεανική. Νεανικές ουσιαστικά ήταν οι αντιδράσεις τους, τα προβλήματά τους θα μπορούσαν να τα έχουν και ενήλικες. Παρόλο δηλαδή που τα νεανικά ζευγάρια είναι πιο "φρέσκα" και πιο χιουμοριστικά, δεν κρατάνε πολύ.

Εγώ γενικώς από μια τηλενουβέλα περιμένω ένα ενδιαφέρον θέμα σαν κεντρικό πυρήνα. Είτε είναι μαφία, είτε μυστήριο, είτε οτιδήποτε άλλο. Ακόμα και αν έχει να κάνει με ερωτικά. Αυτό που θέλω είναι να υπάρχει ένα ενδιαφέρον θέμα που εξελίσσεται. Ζευγάρια με χημεία, όσο το δυνατόν περισσότερες πρωτοτυπίες, πολυδιάστατους χαρακτήρες που ξεφεύγουν απ'τα κλασσικά πρότυπα που καθιέρωσαν οι μεξικάνικες νουβέλες, όχι κλάμα χωρίς αιτία και να μην κάνουν κοιλιά. Μπορεί να γίνει. Αρκεί να έχουν γράψει όλη την ιστορία προτού αρχίσουν τα γυρίσματα και να δεχτούν να αυξήσουν τον αριθμό επεισοδίων μόνο σε περίπτωση που δεν χαλάνε το αποτέλεσμα.

Και τώρα πάω να γράψω το επόμενο επ. της χήρας γιατί τ'άφησα λίιιιιγο πίσω

Ως προς το σενάριο θέλω να υπάρχει οπωσδήποτε μια κεντρική ερωτική ιστορία. Και μάλιστα προτιμώ τους κεραυνοβόλους έρωτες - είναι πιο αυθεντικοί, γιατί δεν έχει αρχίσει ο καθένας να σκέφτεται τι του αρέσει στον άλλον, απλώς τον βλέπει και το ξέρει. Επίσης είναι πιο θορυβώδεις και πιο εντυπωσιακοί. Δεν θέλω με τίποτα τρίτα πρόσωπα στην σχέση, αλλά αντίθετα οι πρωταγωνιστές να είναι φουλ ερωτευμένοι και να μην υπάρχει χώρος για άλλους.
Επιπλέον θέλω να υπάρχει ως background ένα ενδιαφέρον κοινωνικό μοτίβο, είτε είναι η φτώχεια είτε η διαφθορά είτε η εξουσία είτε ο κοινωνικός φαρισαισμός είτε η γονεική καταπίεση κλπ κλπ. Πρέπει κάπου να τοποθετούνται οι ήρωες και όχι να δρουν σαν να βρίσκονται απομονωμένοι από τον κόσμο. Από αυτό δε το μοτίβο, να προκύπτουν πιθανά και απίθανα εμπόδια για το ζευγάρι και να θίγονται με αξιοπρέπεια τα σχετικά ζητήματα.
Από τις καθαρόαιμες σαπουνόπερες που διατρέχονται από γνωστά κλισέ, περιμένω πρωτοτυπία, φρεσκάδα και εξυπνάδα στους διαλόγους και τις αντιδράσεις των ηρώων.
Ως προς τη δομή της σειράς θέλω να είναι ξεκάθαρο το κέντρο βάρος του σεναρίου και να ανοίγονται τα σχετικά θέματα νωρίς για να μπω στο κλίμα αμέσως και να μην θέλω να χάσω επεισόδιο. Αν δεν κολλήσει ο τηλεθεατής στην αρχή, είναι δύσκολο να επιμείνει σε μια σειρά και να συνεχίσει να τη βλέπει. Οι κοιλιές να αποφεύγονται κατά το δυνατόν.
Ως προς τους ηθοποιούς θέλω να είναι πολύ εκφραστικοί. Να μην είναι άκαμπτοι - αγγούρια. Και ο πρωταγωνιστής να έχει μούσια (και με των τριών ημερών συμβιβάζομαι).

Και φυσικά happy end.

Είχα σχολιάσει και παλιότερα ότι πλέον πιστεύω ότι μια τηλενουβέλα βασισμένη σε ερωτική ιστορία δύσκολα μου κεντρίζει το ενδιαφέρον. Κι αυτό γιατί μέχρι πριν λίγο καιρό το 99% των τηλενουβελών ήταν έτσι, τα τελευταία χρόνια υπήρξε μια στροφή προς άλλα θέματα. Οι ιστορίες πλέον έχουν χιλιοειπωθεί. Δεν θέλω βέβαια οι ερωτικές ιστορίες να είναι και εξαφανισμένες όπως στη belissima και το Pura sangre. Παρόλο που σε καμιά από τις 2 σειρές δεν μου έλειψε το ρομάντζο γιατί ήταν γεμάτες οι άλλες ιστορίες, μια δυναμική ερωτική ιστορία πάντα μπορεί να πάει μια νουβέλα ένα βήμα παρακάτω.

Όσο για το happy end... κάποιες ιστορίες δεν μπορούν να τελειώσουν αλλιώς. Όπως η floricienta και το nina amada mia πχ. Όπως και κάποιες άλλες όπως το Sin tetas no hay Paraiso δεν μπορούν να έχουν happy end. Γενικώς προτιμώ φινάλε τύπου la viuda de la mafia (όταν το δεις θα καταλάβεις τι εννοώ). Ή με ανατροπή τύπου Belissima που η κακιά το έσκασε. Μ'άρεσε και στο pura sangre που δεν έκλεισε με φιλί των πρωταγωνιστών αλλά με τη κακιά στη φυλακή, όπως και το πολύ ανοιχτό τέλος της Rubi. Που μπορεί πολλά πράγματα στο φινάλε να τα βρήκα γελοία αλλά αυτό μ'άρεσε. Απλά και το happy end πλέον είναι κάτι υπερβολικά συνηθισμένο.

Επειδή οι τηλενουβέλες είναι καθημερινές σειρές, δένομαι με τους ήρωες που τους βλέπω κάθε μέρα και θέλω το καλύτερο γι' αυτούς, θέλω το happy end. Σε εβδομαδιαίες σειρές happy ή unhappy δεν μου κάνει διαφορά.
Σε σειρές όπως το sin tetas που περιλαμβάνουν πολλά ρεαλιστικά στιγμιότυπα (έστω κι αν δεν είναι ρεαλιστικό που όλα αυτά μαζί συνέπεσαν στο ίδιο πρόσωπο) πρέπει οπωσδήποτε να είναι ρεαλιστικό το τέλος. Και σε σειρές όπως η Viuda όπου οι ήρωες έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα μεταξύ τους, αντίστοιχα το φινάλε πρέπει να έχει πολλές αποχρώσεις. Πάντως αν δεν έχει happy end ο Έλκιν, θα στεναχωρηθώ πάρα πολύ.

Χαχαχαχαχα δεν περίμενα με τίποτα ότι έχοντας δει μέχρι το 20 θα ήταν ο Έλκιν ο πρώτος που θα ήθελες να έχει happy end

Συμφωνώ ότι δένεσαι και θες καλό τέλος. Και σε κάποιες σειρές ταιριάζει γάντι. Σε κάποιες άλλες όμως βγαίνει ψεύτικο και αναφέρομαι και σε κλασσικές νουβέλες με το κλασσικό love story. Πόσο ρεαλιστικό ήταν στο La Mentira για παράδειγμα ότι η Βερόνικα συγχώρεσε τον Δημήτριο;

Στο La Mentira άντε κάπως θα μπορούσα να το δεχτώ γιατί πες ο Demetrio έκανε λάθος επιλογή γυναίκας κι αυτή που ήθελε στην ουσία να εκδικηθεί ήταν η Virginia. Και πάλι λέω κάπως, γιατί όντως ο πόνος που της προκάλεσε δε θα μπορούσε να ξεχαστεί τόσο εύκολα. Στη Madrastra όμως που η Maria συγχώρεσε τον Esteban, που την είχε παρατήσει 20 χρόνια στη φυλακή επειδή ήταν τόσο βλάκας να πιστέψει ότι είχε κάνει φόνο; Come on, σε ποιόν πλανήτη θα γινόταν αυτό; Αλλά η περίπτωση Evora-Ruffo ήταν σαν αυτή Στράτου-Ρεγγίνας, η χημεία τους ήταν τόσο υπερτεράστια που ο κόσμος τους ήθελε μαζί αγνοόντας το μη ρεαλιστικό του πράγματος.

Το θέμα δεν είναι μόνο ο πόνος που της προκάλεσε αλλά και ο χαρακτήρας που έδειξε. Πήγε και την παντρεύτηκε από εκδίκηση. Πόσο νορμάλ κίνηση είναι αυτή; Όσο δικαιολογημένη κι αν είναι η εκδίκηση, δεν φοβήθηκε πως ίσως είναι τρελός; Δεν φοβήθηκε για το πόσο υπερβολικά αδίστακτος είναι; Πόσο μάλλον όταν τα αίτια της εκδίκησης δεν ήταν ιδιαίτερα βαθιά. Ήθελε εκδίκηση για την αυτοκτονία του ετεροθαλή αδελφού του με τον οποίο ήταν τόσο απομακρυσμένοι που δεν ήξερε καν το όνομα της γυναίκας που επρόκειτο να παντρευτεί. Νομίζω πως γενικά το σενάριο της συγκεκριμένης σειράς, αν και ιδιαίτερα αβανταδόρικο, έμπαζε από αρκετά σημεία.

Εμένα το happy end με χάλασε και σε άλλες σειρές. Όπως το La Dama de Troya. Δεν ήμουν με το μέρος του Σεμπαστιάν, δεν με ενθουσίαζε σαν χαρακτήρας. Με τη Πατρίσια ήμουν αλλά το ότι τη συγχώρεσε και τη παντρεύτηκε δεν μου κατσε καλά. Ήθελε, δικαιολογημένα, να εκδικηθεί τον πατέρα του και πήγε και τον παντρεύτηκε ενώ ήδη ήταν ερωτευμένη μαζί του, τον χρησιμοποίησε για αυτό τον στόχο, και αφού τον ολοκλήρωσε, τον παράτησε και του έκρυβε πως είναι έγκυος για να μην αναγκαστεί να γυρίσει κοντά του και να έχει πάρε δώσε με τον πατέρα του. Πως συγχωρείται κάτι τέτοιο; Είχε ελαφρυντικά, ο πατέρας του την βίασε και σκότωσε τον άντρα της τη μέρα του γάμου τους. Ειδικά εφόσον ο Σεμπαστιάν, αφού πήρε την εκδίκηση και είπε την αλήθεια, δεν τη πίστεψε, καταλαβαίνω πως είχε λόγους να του πει ψέμματα. Δεν ήθελε το παιδί της δίπλα στον βιαστή της. Αλλά συγχωρείται;