Παίζει πιο ρεαλιστικούς χαρακτήρες δηλαδή. Που δεν είναι πάντα μόνο κακοί και πάντα μόνο καλοί. Είναι πολυεπίπεδοι.Σπουδαίοι και αυτοί οι ρόλοι.
Αλλά τέτοιοι ρόλοι φτιάχνουν μόνοι τους τους ηθοποιούς που έχουν το ταλέντο και την ευχέρεια να τους εκμεταλευτούν και να τους οικειοποιηθούν. Ο Καρντόνα όχι μόνο το καταφέρνει αλλά τους αποθεώνει. Το έχω δει.
Είναι όμως πιο δύσκολο να σου δίνουν το ρόλο ενός κακού ορίτζιναλ και να σου λένε παίξτον. Διότι πρέπει να βρεις μόνος σου το επίπεδο που θα το φτάσεις. Πρέπει να τον δημιουργήσεις μόνος σου από την αρχή, να τον υποστηρίξεις, να τον καθοδηγήσεις, να βρεις τα σημεία που δεν θα τα παίξεις μπροστά στην κάμερα αλλά είναι απαραίτητα για να τα 'βρεις' μαζί του.
Αλλά ξέφυγα λίγο οπότε στο θέμα μας, προσωπικά, εμένα ο Arredondo μου αρέσει λίγο περισσότερο γιατί στο mesa para tres είναι κακός κακός χωρίς να είναι μαφιόζος χωρίς να είναι αλάνι χωρίς να είναι τίποτα. Είναι μια ιστορία που την έχω ξαναδεί μια γυναίκα που νομίζει τον άντρα της νεκρό και πάει με τον αδελφό του. Τι γίνεται όμως όταν ο αδελφός ζει τελικά; o Arredondo σκίζει στο ρόλο του γιατί σε πολλές σκηνές μιλάει με το ύφος του. Με το βλέμμα του ενώ το πρόσωπό του είναι πέτρινο. Αυτό με τρελαίνει σε έναν ηθοποιό. Να μιλάς χωρίς να κινείσαι. Αυτό μόνο με τον delmas το έχω ξαναπάθει. Είναι στιγμές στη χήρα, ειδικά όταν βλέπει Ντιάνα Καμίλο που έχει το βλέμμα που σκοτώνει.
ο Καρντόνα νομίζω ότι είναι το ακριβώς αντίθετο. Παίζει με το σώμα του με κάθε σημείο του σώματός του, έχει απίστευτη ενέργεια στους διαόλους.
Και για να καταλήξω δεν τους ξεχωρίζω σε ταλέντο. Αυτό δεν μπορώ να το κάνω έκαστος στο είδος του είναι απίστευτος. Τους ξεχωρίζω σε ότι έχω δει από τώρα και στις δυο σειρές, σε σκηνές που με έχουν κερδίσει.