Ας το πιάσουμε από την αρχή για να μην έχουμε παρεξηγήσεις! Ανήκω στη γενιά που πρόλαβε να γνωρίσει τον Κωνσταντίνο Ρήγο από τις δουλειές του στην «Οκτάνα» και στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Χοροθεάτρου. Η τετραετία του, από το 2001 έως το 2005 στη Θεσσαλονίκη, κατ’ εμέ ήταν «χρυσή», καθώς..
έδειξε σε μια ολόκληρη γενιά νέων παιδιών τι σημαίνει χοροθέατρο. Με τις μούσες του Αμάλια Μπένετ και Έλενα Τοπαλίδου μάς χάρισε στιγμές που δεν θα σβήσουν ποτέ από το μυαλό μας, δημιουργώντας εικαστικές εικόνες μεγατόνων. «Η Ωραία κοιμωμένη», «Κυανοπώγων», «Η μνήμη των Κύκνων», «Κιθαιρώνας», «Ταξιδιώτης του χειμώνα», «Xειμωνιάτικο ταξίδι», «Δωμάτιο του Ιγκόρ», «Λευκός Θόρυβος», «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι».
Ξαναβρήκα τον Κωνσταντίνο που αγαπάω, στην Αθήνα με τη «Bossa Nova» και τον «Τιτανικό» του, στο Εθνικό Θέατρο. Περίμενα με ανυπομονησία τα «Κόκκινα Φανάρια», που του ανέθεσε ο Γιάννης Χουβαρδάς, και τα οποία έκαναν πρεμιέρα την Πέμπτη 17 Γενάρη στο ανακαινισμένο –εσωτερικά – «Rex», της Πανεπιστημίου. Δεν θα ασχοληθώ με τετριμμένα του τύπου «Ο Ρήγος τα κάνει όλα, από την Πάολα μέχρι το Εθνικό». Υπάρχει και ένα θέμα βιοπορισμού στην Ελλάδα του 2013. Σωστά; Αισθητικά, ναι, και εμένα με ενοχλεί η εικόνα της Πάολα στις πρώτες θέσεις του «Rex» για να παρακολουθήσει τα «Κόκκινα Φανάρια», γι’ αυτό και ήταν επιλογή μου να μην παρακολουθήσω την πρεμιέρα του έργου.
Είχα αγωνία για τον Κωνσταντίνο, γιατί ήξερα ότι τον περιμένουν με το τουφέκι στη γωνία. Διάβασα ύβρεις στο twitter, άκουσα αντικρουόμενα σχόλια την επομένη της πρεμιέρας. Οι πιο αδαείς στάθηκαν στο πολύ γυμνό και στα πέη των πρωταγωνιστών. Αυτούς, ούτε καν τους λογάριασα. Με αγωνία, είδα την παράσταση, χτες το βράδυ.
Αλήθεια, όλοι αυτοί που κρίνουν το Ρήγο και τα «Κόκκινα Φανάρια», έχουν ποτέ δει καμιά παράσταση στο εξωτερικό; Έχουν, αλήθεια, ποτέ επισκεφτεί τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, για να δουν τι στο διάολο εξελίξεις έχει το θέατρο ή περιμένουν ακόμη την επόμενη κωμωδία των δήθεν μεγάλων μας πρωταγωνιστών στην Αθήνα για να πουν «Πω πω ταλεντάρα ο τάδε και ο δείνα… Πεθάναμε στο γέλιο πάλι!».
Από τα πρώτα λεπτά της παράστασης, ο υπόκωφος βόμβος –σαν καρδιοχτύπι – του Δημοσθένη Γρίβα και η γυμνή πλαστικότητα στο σώμα της Έλενας Τοπαλίδου σε κάνουν να καταλάβεις ότι το έργο δεν αφορά την Τρούμπα του Πειραιά. Εδώ είναι κόσμος, δεν υπάρχει χωροχρόνος, είσαι παντού, σε κάθε κόκκινη αμαρτωλή γειτονιά του πλανήτη. Η έξυπνη λύση του προτζέκτορα δεν σε αφήνει σε εφησυχασμό ούτε για ένα λεπτό! Βλέπεις συνεχώς δύο και τρία επίπεδα δράσης επί σκηνής, καθώς ο Κύριος Ρήγος αξιοποίησε με ευφυΐα την απέραντη σκηνή του «Rex» και όχι με το ζόρι όπως ο Κύριος Μαρμαρινός με το «Όνειρο Θερινής Νύχτας» που εγκαινίασε το «Rex» φέτος.
Οι πόρνες πονάνε, είναι άνθρωποι, ψάχνουν εξόδους διαφυγής. Εγώ αυτό το «πήρα» από τις πόρνες του Κωνσταντίνου. Ήταν ευχάριστη η έκπληξη που μου χάρισε η Άλκηστις Πουλοπούλου – σύζυγος του Γιάννη Χουβαρδά – η οποία μέχρι σήμερα έχει φάει αρκετές προσβολές για το υποκριτικό της ταλέντο. Εδώ πραγματικά ξεχωρίζει. Όπως και η Ευγενία Δημητροπούλου, με το έξυπνο βλέμμα και τη σπιρτάδα της ως «καπάτσα πόρνη», που θα συνεχίσει το επάγγελμα μετά το κλείσιμο του σπιτιού. Η Θεοδώρα Τζήμου κατάφερε να βγει τόσο αξιοπρεπής, τραγουδώντας «Σώσε με, δώσμου να πιω το δηλητήριο» (Καρβέλας) και ξεστομίζοντας την ατάκα «Ντόρη, μη φύγεις, θα πεθάνω». Η Μαρία Κίτσου εύθραυστη ως «πριγκίπισσα» των Φαναριών και η Κωνσταντίνα Μιχαήλ, πειστική στην αγωνία της για το αν περνάει ακόμη η μπογιά της στο «πάρε-δώσε» της σάρκας. Ένσταση μεγάλη για τη «Μαντάμ Παρί» της Ελένης Κοκκίδου. Η γριά πόρνη τής έγινε μανιέρα πια και θα πρέπει να ξεφύγει. Φτάνει! Τα ίδια και στη «Γυναίκα από την Πάτρα», τα ίδια και σε ένα κομμάτι από τις «Πατρίδες» των Ρέππα Παπαθανασίου, που παρουσιάστηκε πέρσι στο Εθνικό και πάλι.
Τα αγόρια της παράστασης δεν θέλησαν να συγκριθούν με τους πρωταγωνιστές της κινηματογραφικής ταινίας του 1963 και καλά έκαναν. Κάπου εκεί, εξάλλου, έχασαν το στοίχημα και όσοι θεατές πήγαν να δουν την παράσταση του Ρήγου ως «αναπαλαίωση» της θρυλικής ταινίας. Μάλλον ήθελαν να διαπιστώσουν αν ο Νίκος Ψαρράς έπαιζε σαν τον Φούντα, η Μαρία Κίτσου σαν την Καρέζη, ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης σαν τον Παπαμιχαήλ και η Θεοδώρα Τζήμου σαν την Κατερίνα Χέλμη. Ευτυχώς, λοιπόν, ο αγαπημένος μου φίλος και «καρντασάκι» – όπως με αποκαλεί – Νίκος Ψαρράς δεν είναι ο Φούντας. Πόσο όμορφα μεγάλωσε και ωρίμασε στο θέατρο ο Νίκος!!! Πόσο χαίρομαι γι’ αυτόν. Είναι ο σκληρός Μιχαήλος, που σου φέρνει αποστροφή, αλλά δείτε τον καλά το Νίκο στη σκηνή, γιατί στο τέλος αποδεικνύεται ένα μικρό παιδί, γεμάτο πείσμα, που δεν παίρνει το έπαθλό του, τη γυναίκα που θέλει. Πονάει και το κρύβει. Πονάει και φωνάζει. Πονάει και φοβάται να το πει! Νίκο, μπράβο.
Συγχαρητήρια στο μεγάλο – επίσης Θεσσαλονικιός – ταλέντο του θεάτρου, Κωνσταντίνο Ασπιώτη, για την ευγένεια με την οποία χειρίστηκε τον «Πέτρο», το καλό παιδί που δεν ξέρει πως η γυναίκα που αγαπάει είναι πόρνη. Ο ψυχρός «Ντόρης», που εκμεταλλεύεται τους πάντες και τα πάντα, που διψάει για το εύκολο χρήμα, που βαριέται τα πολλά-πολλά, μπήκε στο σώμα του Παναγιώτη Μπουγιούρη, ο οποίος ξαναγύρισε με επιτυχία στα παλιά του λημέρια, στο Εθνικό, όπου είχε δουλέψει με το Στάθη Λιβαθηνό. Παναγιώτη, μπράβο.
Προσωπικά, δεν με ενόχλησε το δικαιολογημένο γυμνό του Ρήγου. Θα ήταν ανόητο να μιλήσουμε για γυμνό σε μια εποχή που όλα γύρω μας είναι γδυμένα και γδαρμένα. Η τελευταία σκηνή με το προσωπικό «ναυάγιο» των ηρώων, προσωπικά με συγκίνησε βαθειά. Ελπίζω το ίδιο να κάνει και σε εσάς.
Αλλά να σας πω και κάτι; Μην ακούτε όσα σας λένε οι άλλοι, ούτε όσα σας λέω εγώ μέσα από αυτό το κείμενο. Να πάτε να τα δείτε τα «Κόκκινα Φανάρια» του Εθνικού. Και αφήστε τις προκαταλήψεις και τις Πάολες στην άκρη. Ο Κύριος Ρήγος είναι ένας σύγχρονος Έλληνας δημιουργός, που αν η παράστασή του έβγαινε έξω, οι θεατρόφιλοι θα ούρλιαζαν από ευτυχία. Αυτό εξάλλου δεν κάναμε και εμείς πρόσφατα όταν είδαμε την «Πόρνη από πάνω» στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών; Ανοίξτε λίγο τον ορίζοντα!
Επίσης, ελεύθερα μπορείτε να στείλετε στη Χριστίνα Πολίτη τα σχόλιά σας – αν είδατε ή θα δείτε την παράσταση – γιατί δημοκρατία σημαίνει ότι οι γνώμες έχουν αξία. Αυτά!
ΑΡΗΣ ΚΑΒΑΤΖΙΚΗΣ
