Αν και λίγο βαριά, πάρα πολύ καλή η παράσταση. Ήταν τρία πρόσωπα, ο Φρανκ, η Γκρέις και ο Τέντυ. Τρεις υπεραποτυχημένοι άνθρωποι και ο καθένας είχε από έναν μονόλογο. Του Φρανκ, που ήταν ο κεντρικός ήρωας, είχε δύο μέρη, ένα στην αρχή κι ένα στο τέλος.
Ο θαυματοποιός ήταν ο Φρανκ. Έδινε παραστάσεις κάνοντας περιοδεία σε διάφορες πόλεις της Σκοτίας και της Ουαλίας παριστάνοντας πως έτσι γιατρεύει ανθρώπους. Οι 9 στους 10 φυσικά δεν γιατρεύονταν. Είχε πολύ άσχημο χαρακτήρα, ήταν πολύ πικραμένος, αλκοολικός, χωρίς ελπίδα και χωρίς να αναγνωρίζει την κατάστασή του. Το έπαιζε καλλιτέχνης, δεν έλεγε ποτέ την αλήθεια και μεγαλοποιούσε ότι καλό είχε κάνει. Η Γκρέις ήταν η γυναίκα του αλλά εκείνος δεν το αποδεχόταν. Τη σύστηνε σαν ερωμένη του παρόλο που ήξερε ότι την πλήγωνε. Δεν δεχόταν καν ότι ήταν μια σοβαρή σχέση. Αυτό που τον ενοχλούσε σε εκείνη ήταν πως δεν έφευγε ποτέ ότι κι αν της έκανε, ούτε όταν την απατούσε. Εκείνη ήταν δικηγόρος, κόρη δικαστή. Η σχέση της με τον πατέρα της ήταν άθλια και από τη ψυχολογική κακοποίηση εκείνου, προτίμησε τη ψυχολογική κακοποίηση του Φρανκ. Ο Φρανκ την άφησε μόνη με τον Τέντυ, τον μάνατζερ του μέχρι κι όταν γεννούσε σε μια μικρή πόλη που έδωσαν παράσταση, μέσα σε φορτηγό. Την παράτησε με το που την έπιασαν οι πόνοι παριστάνοντας πως δεν το κατάλαβε. Το μωρό γεννήθηκε νεκρό και το έθαψαν πρόχειρα σε χωράφι. Δεν το δήλωσαν ποτέ, δεν του έδωσαν καν όνομα. Ήταν σαν να μην υπήρχε. Η Γκρέις πέθανε αφού είχαν χωρίσει από υπερβολική δόση χαπιών στο Λονδίνο. Ο Τέντυ παρίστανε πως είχε μανατζάρει τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες όταν το μόνο πραγματικό παράδειγμα που είχε να αναφέρει ήταν ο... σκύλος του. Πάντα περίμενε πως θα κάνουν επιτυχία με τις παραστάσεις και θα αλλάξει η τύχη τους και πάντα το έλεγε. Σαν έμπειρος μάνατζερ έλεγε πως ποτέ δεν μπερδεύονται προσωπικά με δουλειά. Οι σχέσεις με τους συνεργάτες τους πρέπει να είναι πάντα προσωπικές. Έλεγε ότι ήταν μια απ'τις αρχές του που πάντα κράταγε, αλλά είχε αγαπήσει τη Γκρέις και είχε δεθεί πολύ και με τους 2.
Και οι τρεις περιέγραφαν ουσιαστικά περιστατικά τραγικά. Ορισμένα και κωμικοτραγικά. Ο Τέντυ σου προκαλεί αντιπάθεια και οίκτο μαζί. Δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις, να κλάψεις ή να τσαντιστείς μ'αυτά που λέει. Περιέγραφε τα περισσότερα από τα βιώματά του με σχεδόν χιουμοριστικό τρόπο. Η Γκρέις ήταν για μένα η τραγικότερη φιγούρα του έργου. Ήταν αυτή που έδειχνε τον πόνο της περισσότερο και σε κάποιες στιγμές έβγαζε γέλιο με τον αυτοσαρκασμό της. Ο Τέντυ το αντίστροφο. Ήταν ο πιο "κωμικός" από τους τρεις μονολόγους, με ελάχιστες στιγμές να δείχνει ανοιχτά τον πόνο του για την αποτυχία και τη μιζέρια τους.
Ο Λεμπεσόπουλος παίζει τον ρόλο του Φρανκ, η Σοντάκη της Γκρέις και ο Στέργιογλου του Τέντυ. Και οι 3 και κυρίως ο Λεμπεσόπουλος ήταν πάρα πολύ καλοί στους ρόλους τους. Ήταν πολύ δύσκολη η δουλειά τους όχι μόνο λόγω των ρόλων τους αλλά κι επειδή ήταν μονόλογοι. Έπρεπε ένας ηθοποιός να γεμίσει τη σκηνή και να κεντρίσει τη προσοχή σου ώστε να τον ακούς μέχρι να τελειώσει αυτά που έχει να σου πει. Εγώ αφαιρούμαι πανεύκολα. Πανεύκολα όμως, δύσκολα συγκεντρώνομαι σε κάτι και ακόμα δυσκολότερα σε μονόλογο. Εδώ αφαιρέθηκα σε ελάχιστες φάσεις. Ειδικά με τον Τέντυ, καθόλου. Ίσως γιατί ήταν έντονο το κωμικό στοιχείο και δεν γινόταν καθόλου μονότονος.
Μέχρι τις 15/6 θα συνεχίσουν. Μην τη χάσετε!
