Αμφιβολία

Αμφιβολία
Κοινωνικό
Το έργο τοποθετημένο χρονικά στην Αμερική του 1960, αμέσως μετά τη δολοφονία του Τζoν Κένεντι, όπου οι αξίες και η πίστη στους θεσμούς είχαν κλονιστεί διαπραγματεύεται ένα από τα πιο συχνά ερωτήματα που συνδέονται με τη θρησκεία: Τη θέση που έχει η Αμφιβολία στα μυαλά και τις καρδιές των πιστών της.

Στο καθολικό σχολείο Σεντ Νίκολας, στο Μπρόνξ της Νέας Υόρκης, το 1964, κάτω από τις αυστηρές οδηγίες της αδερφής Αλίσιους, δημιουργείται μια παράξενη σχέση ενός ιερέα με ένα μικρό μαύρο μαθητή. Τον πρώτο μαύρο που φοιτά στο σχολείο. Όταν η αθώα αδερφή Τζέιμς παρατηρεί το υπερβολικό ενδιαφέρον που δείχνει ο ιερέας για το παιδί, αποφασίζει να το εκμυστηρευτεί στην αδερφή Αλίσιους.

Η αδερφή Αλίσιους, που στηρίζει την εκπαιδευτική της προσέγγιση πάνω στη δύναμη του φόβου και της πειθαρχίας, θα αναλάβει τη διαλεύκανση του γεγονότος, πιέζοντας τον ιερέα να παραδεχτεί την ιδιαίτερη σχέση του με τον μαθητή - χωρίς καμία απόδειξη με μόνο σύμμαχο τη βεβαιότητα της και την αδιάλλακτη στάση της για την ενοχή του πατέρα Φλιν.

Η αδερφή Τζέιμς όμως, πείθεται για την αθωότητα του ιερέα και αρχίζει να έχει αμφιβολίες ενώ, η αδερφή Αλίσιους εμμένει αμετακίνητη στη σκληρή αρχική της στάση. Οι καταστάσεις θα περιπλεχτούν ακόμη περισσότερο με την εμφάνιση της μητέρας του μικρού μαθητή. «Μια διάχυτη αβεβαιότητα συνοδεύει τους θεατές σε ένα προκλητικό μυστήριο, όπου δύο καλόγριες, ένας ιερέας και η μητέρα του μικρού μαύρου μαθητή έρχονται αντιμέτωποι με τα βασικά τους πιστεύω, παλεύοντας με κρίσεις και ετυμηγορίες. Πουθενά δεν υπάρχει λύση, κάθαρση ή απόδειξη. Όλα είναι στις σιωπές, στις εικασίες, στα βλέμματα, στα αγγίγματα…στα πρόσωπα».

Το θεατρικό έργο του Τζον Πάτρικ Σάνλεϊ έκανε την πρεμιέρα του στο Μπρόντγουει το 2004, προκάλεσε ενθουσιώδεις κριτικές, τιμήθηκε με τα βραβεία Pullitzer, Tony και Drama Desk Award και άλλα. Το 2008 μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με μεγάλη επιτυχία, με πρωταγωνιστές την Μέρυλ Στρήπ και τον Φίλιπ Σέυμουρ Χόφμαν σε σκηνοθεσία του ίδιου του συγγραφέα.

Ο Τζον Πάτρικ Στάνλεϊ μιλάει για το έργο του: «Όταν ξεκίνησα να γράφω, αισθανόμουν περιτριγυρισμένος από μια κοινωνία που φαινόταν απόλυτα βέβαιη για ένα σωρό πράγματα. Έτσι, αποφάσισα να δημιουργήσω ένα θεατρικό έργο γύρω από το γεγονός, ότι ποτέ δεν μπορούμε να γνωρίζουμε κάτι στα σίγουρα.
Ήθελα να επισημάνω ότι η φύση της αμφιβολίας τείνει στο άπειρο, ότι η αμφισβήτηση επιτρέπει την εξέλιξη και την αλλαγή, σε αντίθεση με την βεβαιότητα, που οδηγεί σε αδιέξοδα. Όταν υπάρχει βεβαιότητα, η συζήτηση σταματά.
Δεν θα πω εγώ στους θεατές τι είναι σωστό και τι λάθος. Θέλησα απλώς να τους κάνω να σκεφτούν και να αισθανθούν αντί να προκαθορίσω το τι ακριβώς θα σκεφτούν και θα αισθανθούν».

Συντελεστές:
Απόδοση: Μαρλένα Γεωργιάδη
Σκηνικά – Κοστούμια: Αγνή Ντούτση
Μουσική: Αντώνης Μιχαηλίδης
Φωτισμοί: Σπύρος Κάρδαρης

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Γιώργος Μιχαηλίδης
ΠΑΙΖΟΥΝ: Γιώργος Χριστοδούλου, Δήμητρα Χατούπη, Ξανθή Γεωργίου, Νίκη Σερέτη
ΣΥΓΓΡΑΦΗ: Τζον Πάτρικ Σάνλεϊ

Θα πάω την Πέμπτη

Λοιπόν?
Έχω αγωνία γαμώτο!

Ήταν φοβερή η παράσταση. Όταν μου είπες ότι χορηγός είναι το STAR ομολογώ φοβήθηκα λίγο αλλά μου πέρασε

Το έργο είναι πάρα πολύ καλό και πολύ έξυπνο. Στην αρχή ψιλοβαριόμουν, δεν μπορούσα να καταλάβω ακριβώς το θέμα αλλά όσο προχωρούσε τόσο σ'έβαζε περισσότερο μέσα στην ιστορία. Αυτό που φοβόταν και για το οποίο ήταν βέβαιη η αδερφή Αλίσιους, ήταν για το ότι ο ιερέας εκμεταλλεύτηκε το ότι ο μαθητής Μίλερ ήταν ο πρώτος νέγρος στο συγκεκριμένο σχολείο και δεν είχε φίλους, τον πλησίασε και τον παρενόχλησε σεξουαλικά. Η αδελφή Τζέιμς είχε μυρίσει στην αναπνοή του αλκοόλ ενώ ήταν πριν με τον πάτερ Φλιν και εκείνη πίστευε ότι του το έδωσε αυτός. Ο ιερέας ισχυριζόταν ότι τον έπιασε να πίνει και δεν είπε τίποτα σε κανέναν για να μην μαθευτεί μιας και τον είχαν ήδη στη μπούκα και αν το μάθαινε η Αλίσιους θα τον έβγαζε από παπαδοπαίδι. Η αδελφή Τζέιμς, που είναι πολύ αγαθή και δεν της αρέσει να βλέπει τους άλλους με καχυποψία, τον πίστεψε, η αδελφή Αλίσιους όχι. Κάλεσε τη μάνα του παιδιού στο σχολείο κι έμαθε ότι ο πατέρας του υποψιάζεται πως είναι γκέι και γι'αυτό το έχει δείρει και είδε πως και η ίδια η μάνα θεωρεί πολύ πιθανό όντως ο πάτερ Φλιν να έχει αποπλανήσει τον γιο της. Επειδή όμως δεν έχει αποδείξεις κι επειδή ο πάτερ Φλιν είναι το μοναδικό στήριγμα του γιου της και ο μοναδικός τρόπος να βγάλει τη χρονιά, δεν αντιδρούσε. Η αδελφή Αλίσιους τελικά τον ανάγκασε να αλλάξει σχολείο. Έμαθε ότι σε 5 χρόνια άλλαξε 3 ενορίες, του είπε ότι πήρε τηλέφωνο στη προηγούμενη και αντί να μιλήσει με τον πάστορα όπως ήθελε εκείνος κι όπως προστάζει η ιεραρχία, μίλησε με τη μοναχή κι έμαθε ότι το έχει ξανακάνει. Ο πάτερ Φλιν το αρνήθηκε, την απείλησε ότι θα χάσει τη θέση της γιατί δεν σεβάστηκε την ιεραρχία και δεν έχει δικαίωμα να τον διαβάλλει και να φτάνει σε τέτοια άκρα χωρίς αποδείξεις αλλά τελικά έφυγε. Στη τελευταία σκηνή, σε συζήτησή της με την αδελφή Τζέιμς μάθαμε ότι δεν είχε μιλήσει με καμία μοναχή, ότι μπλόφαρε για να δει αντιδράσεις και ότι ούτε κι εκείνη είναι σίγουρη για το αν όντως αποπλάνησε το παιδί. Ένιωθε ενοχές που πήρε τόσο δραστικά μέτρα ενώ είχε αμφιβολίες κι έτσι έκλεισε το έργο. Δεν ξέρω αν ήταν σκηνοθετική άποψη της παράστασης ή έγινε και στη ταινία, αλλά έκλεισε με πούπουλα να σκορπάνε στη σκηνή. Μετά τη πρώτη συζήτηση για το θέμα, στο κήρυγμά του ο ιερέας τους είπε παραβολή με μια γυναίκα που κουτσομπόλεψε, εξομολογήθηκε και για να πάρει άφεση αμαρτιών ο ιερέας της ζήτησε να ανέβει πάνω στη στέγη του σπιτιού της και να σκίσει με μαχαίρι ένα μαξιλάρι. Μετά της ζήτησε να μαζέψει τα πούπουλα ένα ένα και να του τα φέρει κι εκείνη απάντησε ότι δεν γίνεται γιατί τα σκόρπισε ο άνεμος και ότι το ίδιο ακριβώς γίνεται με τον κουτσομπολιό. Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι όντως ο ιερέας αποπλάνησε τον μαθητή κι έφυγε για να μην μαθευτεί, είναι πολύ πιθανό να το έκανε γιατί ειδικά εκείνη την εποχή ένα τέτοιο κουτσομπολιό αρκούσε για να τον διαβάλλει και να τον στιγματίσει, χωρίς να χρειάζονται αποδείξεις. Το τέλος σε αφήνει με την αμφιβολία και σίγουρα καταδικάζει το να φτάνει κανείς σε τέτοια άκρα από απλές εικασίες, χωρίς αποδείξεις, όταν κατά βάθος έχει αμφιβολίες.

Στην αρχή ψιλοχαλάστηκα που στο τέλος δεν μάθαμε τι πραγματικά συνέβη γιατί από ένα σημείο και μετά είχα λυσσάξει να δω ποιος από τους 2 έχει δίκιο αλλά ήταν πολύ πρωτότυπο, ανατρεπτικό και ταίριαζε με αυτό που ήθελε να περάσει το έργο.

Οι ερμηνείες, με εξαίρεση την Σερέτη που ήταν λίγη κι ευτυχώς είχε μόνο μία σκηνή, ήταν πάρα πολύ καλές. Αν δεν κατέβαινε αύριο θα σας έλεγα να πάτε οπωσδήποτε. Θα την έβλεπα άνετα και δεύτερη φορά παρόλο που το πρώτο μέρος στην αρχή του ήταν λιγάκι κουραστικό.

Eυχαριστουμε για την ενημερωση!

Α,κατεβαινει αυριο...κριμα...

Παράθεση :

Μέχρι την τελευταία σκηνή πίστευα ότι θα αποκαλυφθεί ποια είναι τελικά η αλήθεια...

Κι εγώ. Και παρόλο που θα ήθελα να τη μάθω, τελικά το τέλος μ'άρεσε. Ήταν έξυπνο και απόλυτα συνεπές με τον τίτλο του έργου.

mkostas έγραψε:

Παράθεση :

Μέχρι την τελευταία σκηνή πίστευα ότι θα αποκαλυφθεί ποια είναι τελικά η αλήθεια...

Κι εγώ. Και παρόλο που θα ήθελα να τη μάθω, τελικά το τέλος μ'άρεσε. Ήταν έξυπνο και απόλυτα συνεπές με τον τίτλο του έργου.

Συμφωνώ απόλυτα.
Και ομολογώ πως ξαφνιάστηκα λίγο με την τελευταία σκηνή... Δεν περίμενα να δω και τη Χατούπη να αμφιβάλλει, ακόμα κι εκείνη που υποστήριζε με τόσο πάθος την ενοχή του ιερέα... Μου άρεσε πολύ το φινάλε.