Top 10 καλύτερων σειρών

Όχι αγαπημένων. Καλύτερων. Που είναι διαφορετικό. Σίγουρα θα μας έχουν αρέσει βέβαια, τουλάχιστον οι περισσότερες, γιατί ακόμα και τα αντικειμενικά κριτήρια δικά μας είναι. Απλά υπάρχουν σειρές που είναι εξαιρετικές και μας αρέσουν αλλά δε μας αρέσουν τόσο όσο άλλες σειρές που είναι κατώτερές τους.

Είναι παράξενο... Ενώ όταν έχω δει μια σειρά ολόκληρη ή έστω ένα μεγάλο μέρος της και ξέρω καλά το είδος στο οποίο κινείται, δε μου είναι δύσκολο να πω αν είναι καλή ή όχι με αντικειμενικά κριτήρια, το να φτιάξω ένα τοπ, είναι. Όταν πρέπει να επιλέξεις με αντικειμενικά κριτήρια, εννοείται πως πρέπει να σταθείς στη ποιότητα κι όχι στο ότι σου έχει αρέσει εσένα ανεξάρτητα απ'αυτή.

Αλλά ποιότητα σε τι; Στο σενάριο; Στη σκηνοθεσία; Στη παραγωγή; Στις ερμηνείες; Στη ψυχολογία των χαρακτήρων; Στην ανάπτυξη των χαρακτήρων; Στην εξέλιξη των χαρακτήρων; Στην εξέλιξη ή τον σχηματισμό των μεταξύ τους σχέσεων; Στη δομή της ιστορίας; Στην εξέλιξη της ιστορίας; Στις ανατροπές; Στη χημεία των ηθοποιών; Στη χημεία των ζευγαριών; Στο χειρισμό κοινωνικών θεμάτων; Στο χιούμορ; Στο ρυθμό; Στο σασπένς; Στις σκηνές δράσεις; Στους διαλόγους; Στα σκηνικά; Στις τοποθεσίες; Σίγουρα σε όλα, αλλά τι μετράει περισσότερο αντικειμενικά; Γιατί υποκειμενικά σίγουρα ο καθένας από μας επικεντρώνεται περισσότερο σε κάποια απ'αυτά τα σημεία και λιγότερο σε άλλα. Αντικειμενικά, όμως, τι μετράει περισσότερο για να είναι καλή μια σειρά;

Αντικειμενικά θα σου έλεγε κανείς ότι μια σειρά πρέπει να έχει σενάριο, σκηνοθεσία, παραγωγή, ερμηνείες και χαρακτήρες. Αλλά μπορεί να 'ρθει και κάποιος άλλος και να σου πει ότι χωρίς τις ανάλογες χημείες μεταξύ των ηθοποιών τίποτα απ' όλα αυτά δε μετράει. Υπάρχει βέβαια και η άποψη ότι δύο καλές ερμηνείες μπορούν να "δημιουργήσουν" τη χημεία. Δεν συμφωνώ απόλυτα. Ο ρυθμός και πάλι μπορεί να είναι σημαντικό στοιχείο γιατί μια εξαιρετική σειρά που δεν προχωράει ίσως αρχίσει να κουράζει. Γενικά εγώ δεν το θεωρώ εύκολο να βγάλω τόπικ καλύτερων σειρών. Αυτό που είναι καλύτερο για σένα ίσως να μην είναι για μένα. Οι αγαπημένες βγαίνουν πιο εύκολα.

Παράθεση :

Αυτό που είναι καλύτερο για σένα ίσως να μην είναι για μένα. Οι αγαπημένες βγαίνουν πιο εύκολα.

Πάνω σ'αυτό συμφωνώ απόλυτα. Αλλά αντικειμενικό δεν είναι να έχουν όλοι την ίδια άποψη. Είναι παράξενο, αλλά έτσι είναι. Τουλάχιστον σε ότι αφορά τη τέχνη. Γιατί πάντα το βλέπεις από τη δική σου οπτική γωνία και σχηματίζεις άποψη με βάση τα δικά σου κριτήρια, είτε αυτά είναι αντικειμενικά, είτε είναι υποκειμενικά. Αλλά ανάμεσα στα υποκειμενικά και τα αντικειμενικά κριτήρια υπάρχει μεγάλη διαφορά. Πχ εγώ θα σου έλεγα πως λάτρεψα το Mesa para tres κι ότι, ναι, ήταν καλή σειρά αλλά δε θα μπορούσα να πω με τίποτα ότι ήταν άρτια. Για το La Ruta Blanca, όμως, τουλάχιστον σεναριακά, το λέω. Κι όμως, ποτέ δε κόλλησα με τη σειρά, δε μπορώ να πω καν ότι την αγάπησα. Ήταν απλά μια σειρά που παρακολουθούσα με πολύ ενδιαφέρον.

Παράθεση :

Αλλά ποιότητα σε τι; Στο σενάριο; Στη σκηνοθεσία; Στη παραγωγή; Στις ερμηνείες; Στη ψυχολογία των χαρακτήρων; Στην ανάπτυξη των χαρακτήρων; Στην εξέλιξη των χαρακτήρων; Στην εξέλιξη ή τον σχηματισμό των μεταξύ τους σχέσεων; Στη δομή της ιστορίας; Στην εξέλιξη της ιστορίας; Στις ανατροπές; Στη χημεία των ηθοποιών; Στη χημεία των ζευγαριών; Στο χειρισμό κοινωνικών θεμάτων; Στο χιούμορ; Στο ρυθμό; Στο σασπένς; Στις σκηνές δράσεις; Στους διαλόγους; Στα σκηνικά; Στις τοποθεσίες; Σίγουρα σε όλα, αλλά τι μετράει περισσότερο αντικειμενικά; Γιατί υποκειμενικά σίγουρα ο καθένας από μας επικεντρώνεται περισσότερο σε κάποια απ'αυτά τα σημεία και λιγότερο σε άλλα. Αντικειμενικά, όμως, τι μετράει περισσότερο για να είναι καλή μια σειρά;

Egw nomizw oti eksartatai apo to eidos kai apo thn seira..

Mia koinwnikh seira de tha einai toso grhgorh oso mia seira drashs..

Kai mia seira drashs den tha exei toso endiaferontes xarakthres oso mia koinwnikh seira..

Ναι, αλλά είναι σειρές που είναι και κοινωνικές και δράσης κι απ'όλα. Αυτό τις κάνει καλύτερες από τις άλλες; Όχι... Επίσης, υπάρχουν σειρές καθαρά κοινωνικές με γρήγορο ρυθμό όπως και σειρές δράσης με εξαιρετικούς ρόλους. Αλλά ότι είναι δύσκολο να συγκρίνεις σειρές διαφορετικών ειδών, είναι!!

Nai, uparxoun apla h kathe seira nomizw pws prepei na estiazei perissotero s auto pou zhtas to eidos. An valeis na deis drash tha theleis na deis auto.. Oxi character study..

Σε οποιοδήποτε είδος και σε οποιαδήποτε σειρά, οι χαρακτήρες πρέπει να είναι ενδιαφέροντες και ολοκληρωμένοι. Σίγουρα δε θα πρέπει κάθε σειρά να εστιάζει σ'αυτό, αλλά πρέπει να σου δίνει υλικό ώστε να αναλύεις και να μελετάς τους χαρακτήρες.

Ας κάνω μια δοκιμή:

1) La Viuda de la Mafia/¿Por qué diablos?
Εδώ δε ξέρω αν είμαι αντικειμενικός γιατί δε το προσπάθησα καν. Είναι οι αγαπημένες μου σειρές γιατί έχουν σχεδόν όλα τα συστατικά που μ'αρέσουν στη δόση που θέλω... Λάτρεψα τους χαρακτήρες και των 2 σειρών, υπήρξαν τοπ ζευγάρια και στις 2 σειρές (το ζευγάρι του PQD είναι το αγαπημένο μου), η πλοκή και στις 2 με κράτησε 100%, μ'άρεσε το πως χειρίστηκαν το σασπένς, μ'άρεσε η δράση στη Χήρα και το black humor στο Por que diablos... Οι ερμηνείες από καλές ως εξαιρετικές (ειδικά στο PQD)... Και χαρακτήρες όπως ο Juan Diablo (PQD), o Anibal (LVDLM), o Cabeto (LVDLM), o Eduardo (PQD), o Elkin (LVDLM), η Ines (LVDLM), η Yeni (LVDLM) κτλπ είναι χαρακτήρες που δε θα μπορούσε κανείς με τίποτα να τους ξεχάσει. Το ίδιο και το ζευγάρι Juan Diablo-Angela.

2) El Cartel
Απλά κορυφαία σειρά με κορυφαίο σενάριο, κορυφαίο καστ και πολύ καλή σκηνοθεσία και παραγωγή. Η καλύτερη σειρά που έχω δει ποτέ για τον υπόκοσμο - κι έχω δει και πολλές. Και όχι τυχαία. Ο σεναριογράφος της ανήκε στον υπόκοσμο, ήταν έμπορος ναρκωτικών και η ιστορία είναι σχεδόν αυτοβιογραφική. Κανένας καταλληλότερος για να αφηγηθεί αυτά τα γεγονότα. Ήταν αρκετά ντοκιμαντερίστικη γι'αυτό και άργησα να κολλήσω, αλλά πάντα με ενδιέφερε λόγω ρεαλισμού. Και παρόλο που ήταν για τα καρτέλ ναρκωτικών, δε μου έπεσε ποτέ βαριά λόγω φοβερού ρυθμού (αν και υπερβολικά γρήγορος σε μερικά σημεία) και άπειρου μαύρου χιούμορ. Αγγίζει κυριολεκτικά τα όρια της μαύρης κωμωδίας!! Στα πλην η υποτιθέμενη πρωταγωνίστρια, ορισμένα κωμικά σημεία που είναι λίγο υπερβολικά και το ότι το τελευταίο επεισόδιο ήταν κατώτερο των περισσότερων επεισοδίων της σειράς.

3. La Promesa
Άλλο ένα διαμάντι. Σειρά που τρομάζει λόγω θέματος αλλά αξίζει το κόπο να τολμήσει κανείς να τη δει γιατί τα μηνύματα που περνάει πρέπει να φτάσουν σε όσο το δυνατόν περισσότερους θεατές. Η παραγωγή καταπληκτική, όπως και η σκηνοθεσία και η φωτογραφία. Μοναδικές ερμηνείες, πολύπλοκοι και ρεαλιστικοί χαρακτήρες και αρκετά καλός ο χειρισμός του σασπένς και της δράσης λαμβάνοντας υπόψιν πως η σειρά δε βασίζεται εκεί. Θα ήθελα βέβαια παραπάνω focus σε διάφορα θέματα όμως η ιστορία δε το επέτρεπε. Ήδη σε ορισμένα σημεία ήταν αργή λόγω αυτού του focus, παραπάνω δε γινόταν. Το ότι οι πρωταγωνίστριες ήταν αιχμάλωτες σε όλη τη σειρά σχεδόν τη περιόρισε σε κάποια πράγματα.

4. La Ex
Μακράν η καλύτερη λατινοαμερικάνικη κωμωδία. Κυρίως γιατί είναι πραγματική κωμωδία. Δεν είναι δράμα που προσπαθεί με το ζόρι να γίνει κωμωδία ούτε και μια σειρά χαζών καταστάσεων και καρτουνίστικων χαρακτήρων. Θυμίζει κωμωδίες της χρυσής εποχής της ελληνικής τηλεόρασης. Amada, Mirada, Leonardo, Ofelia, Carlota, Heriberto, Martin, Melany, Hanzel, Grettel... Κάποιοι από τους πιο αστείους και παράλληλα ρεαλιστικούς χαρακτήρες που έχω δει σε κωμωδία!!

5. La Saga
Μία από τις πιο πρωτότυπες σειρές που έχω δει ποτέ, αν όχι η πιο πρωτότυπη. Για πολλούς βαριά αλλά για μένα καθόλου. Είναι σαν τραγωδία προσαρμοσμένη στη τηλεόραση. Κάποια από τα μέρη της είναι εμπνευσμένα σε αρχαίες ελληνικές τραγωδίες, στο Κάιν και Άβελ και στο Νονό. Η βασική ιδέα είναι να δείξει χαρακτήρες που είναι συνηθισμένοι άνθρωποι αλλά μπλέκονται σε καταστάσεις που φέρνουν σιγά σιγά στην επιφάνεια τον χειρότερο εαυτό τους και εξαιτίας αυτού έχουν τραγική κατάληξη. Είχε κάποια αργά σημεία η σειρά και στα τελευταία 45 επεισόδια φάνηκε πως δεν υπήρχε κάποιο συγκεκριμένο πλάνο. Και εξαιτίας αυτού έμεινε ένα ανοιχτό μέτωπο... Αλλά χαλάλι της!!

6. Tres Milagros
Απίστευτα ενδιαφέρουσα σειρά με καλές ερμηνείες, φοβερούς χαρακτήρες και πολύ ρεαλιστική προσέγγιση όλων των θεμάτων που έθιξε. Από τα καλύτερα κοινωνικά δράματα αλλά με αρκετά απότομο τέλος και με ρυθμό που θα μπορούσε να είναι και καλύτερος.

7. El Golpe (Made in Cartagena)
Μακράν το αγαπημένο μου δράμα δράσης, μ'άρεσε περισσότερο από τις περισσότερες σειρές που έβαλα σε παραπάνω θέσεις αλλά είχε μια σοβαρή αδυναμία: δεν εμβάθυνε στους χαρακτήρες και στις σχέσεις τόσο όσο θα ήθελα. Ενώ ήταν πολύ καλοφτιαγμένοι όλοι τους και οι σχέσεις τους καλοδουλεμένες και φαινόταν, η σειρά εστίασε στο σασπένς και στη δράση αφήνοντας στην άκρη το character study. Τα περισσότερα επεισόδια της σειράς αυτό δε τα επηρέασε, αλλά κάποια, κυρίως στην αρχή, τα επηρέασε αρκετά. Γιατί αναγκαστικά σε κάποια επεισόδια έπρεπε να πέσουν οι τόνοι και αντί να το εκμεταλλευτούν για να εμβαθύνουν σε θέματα που έπρεπε, τα έκαναν καθαρά "διαδικαστικά".

8. El último matrimonio feliz/A mano limpia
Το κεντρικό στόχο που είχαν οι 2 σειρές τον πέτυχαν μια χαρά. Δηλαδή, η κάθε μία από τις 3 στο είδος της είναι εξαιρετική αλλά έχουν και οι 2 μια κοινή αδυναμία: πολλοί πρωταγωνιστές, πολλές ισάξιες ιστορίες που όλες είχαν πολύ χρόνο. Κι αυτό τις έκανε αργές. Στο EUMF, κιόλας, κατά τα επεισόδια 20-40 το παράκαναν. Στο AML με χάλασαν κάποια πράγματα στην αρχή της δεύτερης σαιζόν αλλά ευτυχώς διορθώθηκαν. Ο τρόπος που χειρίστηκαν τα κοινωνικά θέματα ήταν εξαιρετικός.

9. La Ruta Blanca
Εξαιρετικά καλογραμμένη σειρά, με αψεγάδιαστο σενάριο, απίστευτους χαρακτήρες και άπειρες ανατροπές!! Στο "χαρτί" ήταν όλα εξαιρετικά. Ένα μόνο πρόβλημα... Η σειρά έτρεχε υπερβολικά γρήγορα. Σε κάποια σημεία αυτό ήταν πολύ καλό, σε άλλα όμως ήταν ενοχλητικό. Δε προλάβαινες να "κολλήσεις" με ένα θέμα γιατί λυνόταν στο άψε σβήσε και περνούσαν στο επόμενο. Το βασικό πρόβλημα, όμως, δεν ήταν εκεί. Ήταν στο καστ. Οι 4 πρωταγωνιστές ήταν κατώτεροι των ρόλων τους. Σώθηκε μόνο ο Juan Pablo Gamboa. Οι άλλοι 3 όμως εκτέθηκαν... Ειδικά ο Carlos Athie που είχε και τον πιο δύσκολο ρόλο. Όχι απλά δε κατάφερε να τον απογειώσει, αλλά τον έριξε κιόλας.

10. La Guerra de las Rosas
Novelon από τα λίγα. Η πιο έξυπνη νουβέλα που έχω δει ποτέ και με τους πιο ανατρεπτικούς χαρακτήρες. Άπειρη ερωτική ίντριγκα, σωστά δοσμένη χωρίς να κινδυνεύει η σειρά να εξελιχθεί σε ατέλειωτο ερωτικό γαϊτανάκι ούτε και σε σαπούνι. Πολύ σιγανό ποταμάκι βέβαια γιατί στα πρώτα επεισόδια ούτε που φαντάζεσαι προς τα που πάει το πράγμα, δείχνει να είναι απλά μια σειρά που βλέπεται ευχάριστα. Ο ρυθμός πότε γρήγορος, πότε αργός αλλά λόγω εποχής δικαιολογείται. Αρνητικό σημείο οι δεύτεροι ρόλοι. Που ναι μεν είναι εξαιρετικοί, αλλά οι ιστορίες τους είναι σχεδόν αυτοτελείς και συνδέονται με τη κεντρική μόνο και μόνο επειδή είναι φίλοι ή συγγενείς των τριών πρωταγωνιστών. Επίσης στα επεισόδια 30-50 το παράκαναν λίγο με τη καθυστέρηση εξελίξεων.

Είναι σειρές όπως La Pola, Mesa para tres, Novia para dos, Todos quieren con Marilyn, Perro amor, Primera dama, Los Protegidos και Pobre rico... pobre που μ'άρεσαν πολύ μα πολύ περισσότερο από πολλές σειρές της λίστας. Αλλά όλες τους είχαν σοβαρές αδυναμίες που δε μπορώ να τις παραβλέψω. Στις 4 πρώτες δε με απασχολούν σχεδόν γιατί τα δυνατά τους σημεία με αποζημίωσαν και με το παραπάνω... Απλά έπρεπε να περιμένω να φτάσω στη μέση γι'αυτό... Χαλάλι τους, όμως.

Είναι κι άλλες σειρές που πολλοί τις θεωρούν διαμάντια, όπως το Amar y Temer ή το Capadocia. Πιθανόν και να έχουν και δίκιο. Όμως το Amar y Temer, αν και μ'άρεσε, πιστεύω πως υπόσχονταν πολλά περισσότερα ενώ το Capadocia μου προκάλεσε τόσο μα τόσο ουδέτερα συναισθήματα, που δε θα μπορούσα με τίποτα να το κρίνω θετικά ή αρνητικά. Και είναι και κάποιες μίνι σειρές 3-5 επεισοδίων που δεν έλαβα υπόψιν μου γιατί θα ήταν σύγκριση ανόμοιων πραγμάτων.