Η τηλεόραση σε κρίση

Μεταφράζω το άρθρο γιατί είναι σχετικά γενικό και αφορά και ΗΠΑ:

Παράθεση :

Τη τελευταία δεκαετία η τηλεόραση έχει υποστεί μεγάλες αλλαγές παγκοσμίως και δυστυχώς αυτές οι αλλαγές δεν έχουν ικανοποιήσει τους απαιτητικούς τηλεθεατές, που δε βλέπουν τη τηλεόραση σαν ένα απλό μέσο ψυχαγωγίας αλλά σαν ένα μέσο που μπορεί να προσφέρει ποιοτική μυθοπλασία και να προκαλέσει έντονα αισθήματα στον τηλεθεατή. Η βορειοαμερικάνικη, η μεξικάνικη και η βραζιλιάνικη τηλεόραση εξελίχθηκαν σε τεράστιες βιομηχανίες και εξαιτίας αυτού σιγά σιγά η τέχνη άρχισε να εξαφανίζεται και δυστυχώς το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται τα τελευταία χρόνια και στη δική μας τηλεόραση. Η κολομβιανή τηλεόραση δεν είναι πια η ίδια από τότε που αποκτήσαμε τεράστια budgets και από τότε που αρχίσαμε να πουλάμε τις σειρές μας σε όλο το κόσμο. Πλέον έχουμε εντυπωσιακές παραγωγές εποχής, έχουμε σκηνές καταδιώξεων που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από σκηνές δράσεις μεγάλων χολυγουντιανών παραγωγών, κάνουμε γυρίσματα σε τοποθεσίες που ούτε καν οι Βορειοαμερικάνοι δεν έχουν τη πολυτέλεια να βάλουν στις σειρές τους αλλά δεν έχουμε την ίδια ποιότητα, δεν έχουμε την ίδια ποικιλία, δεν έχουμε την ίδια δημιουργικότητα και ούτε έχουμε την ίδια πρωτοτυπία.

Πλέον όλα είναι προβλέψιμα. Ο τηλεθεατής ξέρει τι να περιμένει από κάθε σειρά γιατί δεν έχει να προσφέρει τίποτα διαφορετικό. Γιατί όλες ακολουθούν την ίδια γραμμή προηγούμενων επιτυχιών. Τα κανάλια δε ρισκάρουν πια. Συνεχίζουν με τις ίδιες προτάσεις, προτάσεις που έχουν κουράσει αλλά το κοινό τις δέχεται γιατί δεν έχει άλλες επιλογές. Η καλωδιακή τηλεόραση έχει μπει στη ζωή μας εδώ και χρόνια αλλά οι προτάσεις της δεν αρέσουν. Έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε δράματα δράσης, έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε ιστορίες σχετικές με εμπόριο ναρκωτικών, ανθρώπων, όπλων κτλπ, έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε ιστορίες σχετικές με πολέμους, έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε ιστορίες σχετικές με διαφθορά, έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε τίμιους αστυνομικούς να κυνηγάνε εγκληματίες, έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε κωμωδίες καταστάσεων γεμάτες υπερβολικές και επαναλαμβανόμενες καταστάσεις με χαρακτήρες που δε προκαλούν ούτε γέλιο ούτε κλάμα και έχουμε βαρεθεί και να βλέπουμε βιογραφικές σειρές ηθοποιών, τραγουδιστών, δολοφόνων, πολιτικών και βασιλιάδων, έχουμε βαρεθεί και να βλέπουμε σαπουνόπερες στις οποίες όλοι οι ήρωες μοιράζονται το ίδιο κρεβάτι. Αν δε δούμε όμως αυτές τις σειρές, τι άλλο θα δούμε; Τι άλλο υπάρχει; Ποιος προτείνει κάτι διαφορετικό;

Που είναι εκείνες οι σειρές που πραγματευόντουσαν ιστορίες σχετικές με σχέσεις ανθρώπων και αισθήματα ανθρώπων; Οι ιστορίες ανθρώπων σαν εμάς; Με προβλήματα και βιώματα σαν τα δικά μας; Ανθρώπων που ερωτευόντουσαν όπως εμείς, που υπέφεραν όπως εμείς, που γελούσαν όπως εμείς και ζούσαν τη ζωή τους όπως εμείς; Που είναι εκείνες οι ιστορίες αγάπης και φιλίας που όλους μας συγκινούσαν; Που είναι εκείνοι οι χαρακτήρες με τους οποίους μπορούσαμε να ταυτιστούμε, να κλάψουμε και να γελάσουμε; Κλέφτες, δολοφόνοι, μαφιόζοι, αστυνόμοι, γιατροί και βρυκόλακες τους εξαφάνισαν και πήραν τη θέση τους.

Τόσο τη κολομβιανή όσο και τη βορειοαμερικάνικη τηλεόραση τις κατέλαβαν σειρές εγκλήματος. Πολλές απόπειρες έγιναν ήταν όμως το Tiempo dificiles (1995) και οι Soprano (1999) που έκαναν τα κανάλια να αρχίσουν να ψάχνουν τέτοιου είδους προτάσεις και επιτυχίες όπως το ¿Por qué diablos? (1999), το The Wire (2002), το La viuda de la mafia (2004), το Breaking Bad (2008) και το Cartel (2008) είναι οι υπεύθυνες που η τηλεόρασή μας δείχνει περισσότερη διαφθορά ακόμα και απ'αυτή που βλέπουμε στις δημόσιες υπηρεσίες. Κανείς δεν τολμάει να αμφισβητήσει τη ποιότητα του Tiempos dificles ή των Soprano και χωρίς αμφιβολία το ¿Por qué diablos?, το The Wire και το Cartel ήταν εξαιρετικές προτάσεις, αλλά οι υπόλοιπες δεν έχουν να προσφέρουν κάτι διαφορετικό, κάτι που να μην το έχουμε δει. Μέχρι το 2008 ήταν επαναλαμβανόμενες οι σειρές του είδους αλλά είχαν ποιότητα, πλέον είναι παράλογες. Προκειμένου να διατηρήσουν το ενδιαφέρον καταφεύγουν σε υπερβολικές καταστάσεις, ψάχνουν ανατροπές που είναι περισσότερο γελοίες παρά απρόβλεπτες, σκοτώνουν αγαπημένους ήρωες μόνο για να εντυπωσιάσουν και έχουν χάσει το πιο ελκυστικό τους στοιχείο: τον ρεαλισμό τους. Δε ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά εμένα δε μου προκαλούν κανένα αίσθημα σειρές σαν το Tres Milagros, το Profugos, το Sons of Anarchy ή τη Prepago. Γιατί τις περισσότερες καταστάσεις που είδα σε αυτές τις σειρές, τις είχα δει σε πολλές άλλες και τις μοναδικές νέες, δεν τις πίστεψα γιατί ήταν υπερβολικές. Ποιος να μου το έλεγε εμένα που έβλεπα αδιαμαρτύρητα σειρές 120 επεισοδίων πως θα προσπαθούσα πάνω από ένα χρόνο να δω μια σειρά 47 επεισοδίων σαν το Tres Milagros και θα ήμουν ακόμα στη μέση.

Το χειρότερο είναι πως οι σειρές εγκλήματος αρχίζουν σιγά σιγά να εισβάλουν και σε άλλες αγορές. Η μεξικάνικη τηλεόραση προσπαθεί να ανανεωθεί και για να το καταφέρει, καταφεύγει σε τέτοιου είδους ιστορίες. Σε λίγα χρόνια η μεξικάνικη τηλενουβέλα δε θα είναι η ιστορία της φτωχής που ερωτεύεται πλούσιο, αλλά της πόρνης που ερωτεύεται έμπορο ναρκωτικών.

Οι κωμωδίες ήταν κάποια στιγμή σειρές με τις οποίες χαλαρώναμε και γελάγαμε. Αλλά ποιος γελάει με σειρές τόσο γελοίες όσο η Hipocondriaca, το Two and a half man ή το Solamente Vos; Ούτε καν η αργεντίνικη τηλεόραση που έχει μεγάλη παράδοση στις τηλεκωμωδίες δεν έχει ξεφύγει από αυτή τη μάστιγα.

Είναι αλήθεια πως το κοινό συνεχίζει να καταναλώνει πολλά από τα σκουπίδια που του σερβίρονται. Όμως η τηλεθέαση έχει πέσει αισθητά. Που είναι τα 40άρια που χτυπούσαν οι μεξικάνικες τηλενουβέλες στις 9 το βράδυ; Που είναι τα 15άρια που χτυπούσαν οι κολομβιανές σειρές σε όλο το primetime; Και που είναι τα 10άρια που χτυπούσαν οι βορειοαμερικάνικες; Το 2011 το RCN κατάφερε να επαναφέρει αυτά τα νούμερα. Το primetime του αποτελούμενο από το A mano limpia, τον Chepe Fortuna, το A corazon abierto και τη Pola, συγκέντρωνε 15% μέσο όρο. Ο Chepe Fortuna στους 2 τελευταίους του μήνες ξεπερνούσε το 20%. Μετά το φινάλε του όμως, το A corazon abierto και η Pola πήγαν στο πάτο και το A mano limpia που κρατήθηκε στα συνηθισμένα του νούμερα, έκανε μια δεύτερη σαιζόν με την οποία γκρέμισε όλα όσα έχτισε στη πρώτη. Το χειρότερο είναι πως καμιά απ'αυτές τις 4 σειρές δεν μπορούσε να συγκριθεί με τις παλιότερες επιτυχίες, πράγμα που αποδεικνύει τη δίψα του κοινού για καλή τηλεόραση.

Καταρχήν, αυτός που έγραψε αυτό το άρθρο είναι 40άρης και αναπολεί τη τηλεόραση της δικής του εποχής. Γίνεται αυτό με τα πάντα... Όχι μόνο με τη τηλεόραση... Λογικό αλλά αυτό δε πάει να πει πως ισχύει παντού και πάντα το "κάθε πέρυσι και καλύτερα".

Για τα αμερικάνικα δε θα πω γιατί δεν έχω δει τις αναφερόμενες σειρές αλλά και γιατί η τηλεόρασή τους έχει τα ίδια προβλήματα από τότε που τη γνώρισα, δηλαδή αρχές 2000 που όμως είδα σειρές δεκαετίας 90... Δε μπορώ να πω ότι έχω δει ραγδαίες αλλαγές από τότε... Για τα κολομβιανά, όμως, έχω δει ΑΠΕΙΡΕΣ αλλαγές. Ξέρω τι έπαιζε στη τηλεόρασή τους από το 90 και μετά και οι καλύτερές τους σειρές για μένα έγιναν μεταξύ 2008-2012. Έγιναν και νωρίτερα διαμάντια σαν τη Χήρα, τον Diablo, τη Saga και την Ex... Οι υπόλοιπες σειρές όμως, με εξαίρεση τις τηλενουβέλες που ήταν καλύτερες το 90, ήταν αρκετά κατώτερες.

Λόγω internet και άλλων μέσων, σήμερα έχουμε πρόσβαση σε άπειρες σειρές και για μένα εκεί είναι το "πρόβλημα". Από τη μια είναι καλό, από την άλλη όμως πολλοί έχουμε πάρει σβάρνα όλα τα διαμάντια ή όλες τις σειρές που μας ταιριάζουν και τις είδαμε συνεχόμενα και έχουμε γίνει πολύ απαιτητικοί. Ίσως και περισσότερο απ'ότι θα έπρεπε σε κάποια σημεία. Έχουμε φτάσει σε σημείο να ξέρουμε πολύ καλύτερα από tv από πολλούς δημιουργούς... Οπότε μόνο οι κορυφαίοι μπορούν να μας ικανοποιήσουν. Και φταίει κι ο κόσμος που επιμένει να βάζει όλες τις σειρές στο ίδιο τσουβάλι λόγω concept και είδους και να αποφασίζουν πως δεν τους κάνουν χωρίς να κάτσουν να τις δουν πραγματικά. Από που κι ως που είναι ίδιες όσες σειρές ανήκουν στο ίδιο είδους ή θίγουν το ίδιο θέμα; Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να θιχτεί κάτι; Και ποιος είπε ότι οι τωρινές σειρές δεν έχουν χαρακτήρες με τους οποίους μπορεί να ταυτιστεί κανείς; Ή πως δεν ασχολούνται με τις σχέσεις τους;

Αυτή η περίοδος για τη Κολομβία δεν είναι η καλύτερη αλλά παρόλα αυτά μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2013 μόνο, παίχτηκε η Promesa που είναι διαμάντι, το AML2 που παρά το μέτριο ξεκίνημα αξίζει πολύ το κόπο κι άλλες αξιόλογες σειρές όπως η Prepago, το Cinco viudas sueltas και το Alla te espero. Ακόμα και ο Rafael Orozco ή Seleccion που έχουν πάρει κακές κριτικές, τους φανατικούς του βαγιενάτο ή τους ποδοσφαιρόφιλους, μια χαρά τους καθήλωσαν. Η Hipocondriaca είναι ό,τι χειρότερο και το El dia de la suerte ή ο Amo de Casa μια απ'τα ίδια... Και το Tres Caines μετριότητα σε όλη της το μεγαλείο... Γιατί όμως να σταθεί κανείς σ'αυτές τις σειρές και όχι στις άλλες;