Η ελληνική τηλεόραση ποτέ δεν είχε μέτρο. Έκανε κάτι ο ένας; Το αντέγραφε ακριβώς ο άλλος. Ούτε καν το άλλαζε έτσι λιγάκι, να φανεί διαφορετικό, η έστω εξελιγμένο. Έτσι είχαμε μόδες. Για παράδειγμα; Έκανε επιτυχία ένα τηλεπαιχνίδι; Γινόταν στα μεγάλα κανάλια και στα κρατικά μια περίοδο, χαμός στα τηλεπαιχνίδια. Θυμάμαι με την μόδα των reality εγκλεισμού, να μπαίνει στο χορό και το Star και έτσι εκτός από έγκλειστους σε σπίτι, φάρμα, μπαρ, τους δικούς τους είχαν κλείσει σε... γυμναστήριο! Θυμάμαι το Mega να κάνει ριάλιτι με χοντρούς! Θυμάμαι τις εκπομπές τύπου Μικρούτσικου που πήγαιναν και έλεγαν τα προβλήματα τους άνθρωποι έτοιμοι να εκτεθούν όσο πιο πολύ γίνεται. Η Σια Λιαροπούλου είχε αναλάβει την σκυτάλη να ξεπεράσει τον Μικρούτσικο. Και σε κυριλέ εκδοχή –πάντα- το Mega, εμφάνισε την κ. Κούρκουλα να κάνει το «Συγγνώμη» με τις αγκαλιές λουλούδια.
Θυμάμαι να γίνεται ο χαμός σε σίριαλ. Ηθοποιοί να παίζουν και σε δυο σίριαλ σε δυο διαφορετικά κανάλια. Προχειρότητες, αντιγραφές, λογοκλοπές στα σενάρια. Ηθοποιοί νευρόσπαστα
να ουρλιάζουνε και να στριγγλίζουν στις κωμωδίες ή να κοιτώνα απλανώς τη κάμερα στα δράματα. Σκηνοθέτες στην ξεπετά. Σκηνικά σχεδόν χάρτινα να τρέμουν έτοιμα να γκρεμιστούν έτσι και φώναζε κάνας ηθοποιός δυνατότερα. Η κάθε διάσημη αμερικανική ταινία που είχαμε δει και ξαναδεί γίνονταν κλεψιμαίικο σίριαλ, εδώ. Λες και άμα το έβλεπα με την Julia Roberts θα με χάλαγε και προτιμούσα την Βίκυ Βολιώτη, για παράδειγμα. Και όλο αυτό στην αποθέωση των κλισέ. Σκέφτονταν δυνατά προς την κάμερα, χτυπούσε το τηλέφωνο και του μιλούσαν πριν το σηκώσουν, βαρούσε κουδούνι και φώναζαν στην πόρτα «ποιος είναι; Έρχομαι, έρχομαι» σε ένα νοερό διάλογο με τα σανίδια και σε διαφωνία με το πόμολο.
Ήρθε το πράγμα και ξεχείλωσε. Χτύπησε σε ξέρα και βυθίστηκε αύτανδρο το κρουαζιερόπλοιο των ελληνικών σειρών. Την ανάγκη για μυθοπλασία κάλυψαν τα τούρκικα σίριαλ, οι Κενάν και οι οθωμανικού τύπου νταλκάδες τους χωρίς σεξουαλικά υπονοούμενα, φιλιά και εναγκαλισμούς. Ένας λαός άσπιλος. Κοριτσίστικου στην εφηβεία τύπου, αλλά χωρίς ορμόνες σε έξαρση.
Οι ελληνικές σειρές πληρώνουν την προχειρότητα και τον χαρτοπόλεμο χρήματος του παρελθόντος. Έξι φέτος μόλις, σε δύο μόνο κανάλια, σε ΑΝΤ1 και Mega και αυτές να αρχίζουν αργά αργά για να μείνει χαμηλό το κόστος. Η μυθοπλασία είναι ανάγκη του κοινού. Το βλέπει τους ηθοποιούς της γενιάς του είναι επίσης λυτρωτικό πράγμα. Να ακούγεται σωστά η γλώσσα. Να διασκεδάζεις με θέμα που ταιριάζει στην κοινωνική και ιστορική σου στιγμή. Νομίζω πως αυτά τα έξι σίριαλ, είναι αυτή τη στιγμή εκτός κριτικής. Μας αρκεί που υπάρχουν. Αυτή ήταν η διαφωνία μου περισσή, όταν αξιόλογοι διανοούμενοι ή δημοσιογράφοι στέκονταν επικριτικά στο υπέροχο Νησί. Μα, θεματολογία, με ερμηνείες, με γυρίσματα όχι σε στούντιο ή σε κάτι που να θυμίζει το περιβάλλον δράσης, με σκηνοθεσία, με σκηνικά και κοστούμια, με μουσικές, με μοντάζ, η δουλειά ήταν πρότυπο. Δε σου άρεσε; Δικαίωμα σου. Έπρεπε να το επικρίνεις για να τραβήξεις την προσοχή επάνω σου. Μαγκιά σου. Όχι όμως να μη βλέπουμε το αυταπόδεικτο αξίας και υψηλής τηλεοπτικής ποιότητας και φέτος με τους τουρκικούς κατιμάδες στην μούρη να είμαστε ικανοποιημένοι πως δεν υπάρχει το Νησί και τι καλά!
Τα λέμε όλα αυτά γιατί η τηλεόραση είναι λαϊκή διασκέδαση, ψυχαγωγία, συναισθηματική και όχι μόνο εκπαίδευση, ενημέρωση και πάνω από όλα η συντροφιά, η παρεούλα των ανθρώπων, που τώρα πια, κόψαμε και το έξω και απ αυτήν περιμένουμε κάτι (όσο έχουμε ρεύμα φυσικά). Οι ελληνικές σειρές είναι παρηγοριές. Ακόμη και αυτές οι εμπορικές, με στόχο την τηλεθέαση που παρακολουθούμε φέτος. Ας αναλάμβανε την ποιότητα και να μας κάνει πολλά Νησιά, η κρατική τηλεόραση. Ας αναλάμβανε την υψηλή ψυχαγωγία αυτού του λαού, όπως στο παρελθόν με την εξαιρετική για μένα, σειρά για τον Καρυωτάκη, ή το η Αγάπη άργησε μια μέρα, η ακόμη ακόμη και τα Χρυσά Κορίτσια. Ούτε επανάληψη τα παλιά δε δείχνει! Φέτος που υπάρχει ανάγκη! Θα μου πείτε, απ την Κρατική τηλεόραση περιμένεις; Θα γυρνάμε καμία εκπομπή να βολέψουν καμία φίλη ισχυρού. Με τον ελληνικό λαό να ασχοληθούν; Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα στο queen.gr
