Από τη πρώτη στιγμή που άρχισαν να βγαίνουν νέα για τη σειρά, μου τράβηξε τη προσοχή και από τότε που είδα το trailer, αποφάσισα πως θα τη δω. Είχα όμως πολλές αμφιβολίες για το αν θα μου αρέσει. Μου συνέβαινε πάνω κάτω το ίδιο μ'αυτό που μου συνέβαινε όταν ψηνόμουν να δω Καρτέλ. Από τη μια το θέμα είναι ενδιαφέρον, από την άλλη όμως είναι υπερβολικά μακριά από τη πραγματικότητά μου και δεν ήξερα κατά πόσο θα μπορέσω να ταυτιστώ με χαρακτήρες και καταστάσεις. Και το θέμα εδώ είναι πολύ πιο ιδιαίτερο, είναι πάρα πολύ ψυχοπλακωτικό, η σειρά θα μπορούσε άνετα να είναι πολύ βαριά και βαρετή. Και μιλάμε και για μια σειρά στην οποία οι πρωταγωνίστριες, από την αρχή σχεδόν μέχρι και λίγο πριν το φινάλε, είναι αιχμάλωτες. Πράγμα που περιορίζει υπερβολικά τη πλοκή. Φανταζόμουν, λοιπόν, μια ιστορία ενδιαφέρουσα και και συγκινητική, αλλά βασανιστικά αργή ή και στατική. Και τα σχόλια που έλεγαν ότι η σειρά είναι αργή κτλπ κατά κάποιο τρόπο επιβεβαίωναν αυτό που περίμενα. Αλλά τελικά δεν ήταν έτσι.
Από τα πρώτα κιόλας επεισόδια, καταλαβαίνει κανείς πως η ιστορία έχει χίλια νήματα, υπάρχουν πολλά πρόσωπα και πολλές καταστάσεις που μπορούν να σου κρατήσουν το ενδιαφέρον και είναι τα πάντα 100% συνδεδεμένα με τη κεντρική πλοκή. Εννοείται πως υπήρχαν παράλληλες ιστορίες που δεν ήταν 100% απαραίτητες, που μπήκαν για να δώσουν περισσότερη δράση στη σειρά, αλλά μπήκαν με τέτοιο τρόπο που να δένουν με τη κεντρική υπόθεση και να μη μοιάζουν με γεμίσματα. Σαν σύνολο, δε την ένιωσα αργή τη σειρά, ο ρυθμός της μου φάνηκε φυσιολογικός. Υπήρξαν κάποια επεισόδια στα 13 πρώτα που ήταν αργά αλλά ήταν λίγα και προσωπικά μόνο 2-3 έφτασαν σε σημείο να με "ενοχλήσουν". Και ήταν τα επεισόδια των ταξιδιών. Πρώτα το ταξίδι προς τον Παναμά και μετά προς την Ισπανία. Ήταν και τα 2 τα ταξίδια παράνομα, με άπειρα προβλήματα και μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά κάπου ένιωσα να το τραβάνε το πράγμα πολύ. Ίσως γιατί και οι 2 περίοδοι ήταν μεταβατικές.
Τα επεισόδια στον Παναμά ήταν συγκλονιστικά, εκεί έδειξαν με πιο ωμό τρόπο το πόσο φριχτές ήταν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν θύματα του εμπορίου λευκής σαρκός, παρόλο που για τις πρωταγωνίστριες εκείνη η περίοδος ήταν απλή "εξάσκηση" και τη πραγματική κόλαση την έζησαν στην Ισπανία. Το καλύτερο κομμάτι της σειράς, κατά τη γνώμη μου, ήταν ακριβώς εκείνο. Η ιστορία εκεί έγινε πιο γρήγορη, πιο δυνατή και ειδικά στα 15 τελευταία επεισόδια κόλλησα κανονικά.
Η σειρά δεν ήταν σκέτο κοινωνικό δράμα. Είχε ίντριγκα, άπειρο σασπένς και αρκετή δράση. Όλα αυτά τα συστατικά, έχοντας υπόψιν πως δεν ήταν τα βασικά συστατικά της σειράς, τα χειρίστηκαν εξαιρετικά.
Πέρα από το πως αποτύπωσαν το δράμα των θυμάτων, το σασπένς, τη δράση κτλπ, η σειρά έχει κι άλλο ένα ΠΑΡΑ πολύ δυνατό σημείο. Και είναι οι χαρακτήρες της. Κάνανε πολύ καλή δουλειά με τη ψυχολογία τους, μ'άρεσε πολύ ο τρόπος που αναπτύχθηκαν και, κυρίως, ο τρόπος που εξελίχθηκαν.
Από τη πρώτη στιγμή συμπαθείς αμέσως όλες τις κοπέλες, είναι τόσο φριχτό αυτό που τους συμβαίνει που είναι αδύνατον να μη σε αγγίξουν. Στην αρχή, όμως, τις έβαζα όλες στο ίδιο τσουβάλι. Οι 3 πρωταγωνιστικοί χαρακτήρες ξεχώριζαν, ειδικά η Ana, αλλά όχι επαρκώς. Ζούσαν όλες τον ίδιο εφιάλτη και στην αρχή ήταν πολύ παρόμοιος ο τρόπος που αντέδρασαν και τον αντιμετώπισαν. Πράγμα που είναι λογικό, ήταν τόσο μεγάλο το σοκ που πραγματικά δεν υπήρχαν και πολλές αντιδράσεις που θα μπορούσαν να έχουν. Σιγά σιγά, όμως, άρχισε να φαίνεται η προσωπικότητα της κάθε μιας, όπως επίσης και οι αλλαγές που προκάλεσαν στους χαρακτήρες τους όλα όσα έζησαν.
Από τις 3 πρωταγωνίστριες, η πιο δυναμική και λογική, ήταν η Ana, όμως η Seleni λόγω εφηβείας ήταν η πιο ατίθαση και η πιο εκρηκτική και γι'αυτό ήταν και η λιγότερο "υποταγμένη". Από τη Frida, λόγω του οικογενειακού περιβάλλοντός της, θα περίμενε κανείς μέχρι και να δεχτεί αυτό που της συνέβαινε και να μη κάνει κάτι για να το αλλάξει. Δεν έγινε όμως έτσι γιατί εκείνη έπεσε στη παγίδα των εμπόρων ακριβώς γιατί προσπαθούσε απελπισμένα να ξεφύγει από την οικογένειά της και είχε ήδη ζήσει όλη την "αιχμαλωσία" που μπορούσε να ανεχτεί. Ερμηνευτικά, η Restrepo έκλεψε τη παράσταση σε αρκετά σημεία, αλλά η Santamaria και η Derbez, παρόλο που στην αρχή δε με ξετρέλαιναν, κατέληξαν να με κερδίσουν απόλυτα.
Μ'άρεσε πολύ οι ρόλοι των κακών. Σε τέτοιου είδους σειρές το να φτιαχτούν τέτοιοι ρόλοι είναι πολύ δύσκολο. Κατά κανόνα οι καλύτεροι ρόλοι κακών, είναι ακριβώς αυτοί που δε μπορεί να τους χαρακτηρίσει κανείς κακούς. Δηλαδή, αυτοί που έχουν πολλές αποχρώσεις, που είναι ανθρώπινοι και δε μπορείς να τους κατηγοριοποιήσεις. Σε τέτοιες σειρές, όμως, δε θες να δεις κακούς που είναι και καλοί, ή με δικαιολογίες ή που μπορούν να γίνουν αγαπητοί. Τα εγκλήματα που κάνουν σου προκαλούν τέτοια αποστροφή που δε θες να τους δεις με καλό μάτι. Οι σεναριογράφοι της σειράς κατάφεραν να φτιάξουν κακούς που σου προκαλούν αυτή την αποστροφή, που δεν έχεις διάθεση να τους δικαιολογήσεις, που δε σου περνάει καν απ'το μυαλό να τους συγχωρέσεις αλλά που τους βλέπεις σαν κανονικούς "ανθρώπους". Ο Juan Lucas που είναι ο πρωταγωνιστής, σου προκαλούσε λιγότερη αποστροφή από τους περισσότερους. Κυρίως γιατί η σειρά έδειξε πολλά διαφορετικά κομμάτια της ζωής του και της προσωπικότητάς του, πράγμα που με τους περισσότερους δε συνέβη. Άρχισε να διαλύεται σταδιακά, είδαν αναλυτικά τη παρακμή του και ενώ στην αρχή ήταν απολαυστική, προς το τέλος άρχισε να προκαλεί αρκετά ανάμεικτα συναισθήματα. Περισσότερο για τη γυναίκα του και τη κόρη του, όμως, παρά για τον ίδιο. Η ερμηνεία του Guzman μου άρεσε αλλά πιστεύω πως θα μπορούσαν να είχαν κάνει και καλύτερη επιλογή. Όχι γιατί δεν ήταν καλός ο Guzman, αλλά γιατί ήταν υπερβολικά καλός ο ρόλος. Ίσως να φταίει και το ότι ήξερα πως προορίζονταν για τον Cardona
Οι 2 αγαπημένοι μου ρόλοι κακών, ήταν η Indira και ο Hamilton. Αναμφίβολα οι 2 πιο πολύπλοκοι ρόλοι της σειράς. Από τα πρώτα κιόλας επεισόδια καταλαβαίνει κανείς πως ο Hamilton δεν είναι σαν τους άλλους, πως έχει ενοχές για όσα κάνει και δε καταλαβαίνεις τι κάνει εκεί, αλλά αργότερα, ναι. Μου άρεσε πολύ ο Calero, όπως και η "σχέση" του με τη Frida που ήταν τόσο διακριτική όσο και ενδιαφέρουσα. Αυτό που μ'άρεσε περισσότερο, είναι ότι ναι μεν σου έδειξαν καλές πλευρές του και αιτιολόγησαν τη συμπεριφορά του, δε προσπάθησαν όμως να σε αναγκάσουν να τον δικαιολογήσεις ή να τον συγχωρέσεις. Το άφησαν στη κρίση σου.
Η Indira σαν ρόλος μ'άρεσε ακόμα περισσότερο. Πολύ αινιγματικός. Σε μπερδεύει, δε ξέρεις τι να νιώσεις για εκείνη, δε ξέρεις τι άποψη να σχηματίσεις, δε ξέρεις αν είναι η πιο ακίνδυνη ή η πιο επικίνδυνη, δε ξέρεις αν σκοπός της είναι να προστατεύσει ή να εκμεταλλευτεί τις κοπέλες... Σιγά σιγά αρχίσαμε να μαθαίνουμε πράγματα για εκείνη και να καταλαβαίνουμε γιατί φέρεται έτσι και τι σκοπούς έχει και αυτό την έκανε ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Μου προκάλεσε πολύ ανάμεικτα συναισθήματα και μ'άρεσε γιατί ο ρόλος της έκρυβε εκπλήξεις μέχρι και το τέλος. Φοβερή η δουλειά της Leon στο ρόλο, η καλύτερη ερμηνεία της καριέρας της!! Κατά τη γνώμη μου, με αυτό το ρόλο έγινε ηθοποιός με όλη τη σημασία της λέξης.
Μου άρεσε που η σειρά δε τέλειωσε με την απελευθέρωση των κοριτσιών. Για τη δράση σίγουρα θα ήταν καλύτερα να απελευθερωνόντουσαν στο τελευταίο επεισόδιο, αλλά προσωπικά μου άρεσε που έδειξαν αναλυτικά το πως γύρισαν στη χώρα τους, το πως ξαναβρέθηκαν με τους δικούς τους και το πόσο δύσκολο ήταν να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους ύστερα απ'όλα όσα τους συνέβησαν. Δε θα με χάλαγε και να βλέπαμε σταδιακά πως τελικά την έφτιαξαν, αν και η τελευταία σκηνή σε αφήνει να καταλάβεις πως συνέχισαν τις ζωές τους αλλά δε ξεπέρασαν το παρελθόν τους. Και έτσι έπρεπε, κάτι τέτοιο, ποτέ δε μπορεί να το ξεπεράσει κανείς τελείως.
Η σκηνοθεσία ήταν καταπληκτική, το δίδυμο Klych-Bocanegra τα έσπασε, η παραγωγή εξαιρετική και για τη φωτογραφία δεν έχω λόγια. Μου άρεσαν όλες ερμηνείες, από αρκετά ως πάρα πολύ, ακόμα κι ο ηθοποιός που έπαιξε τον Alirio μου φάνηκε σωστός στο ρόλο του ενώ γενικά δε μ'αρέσει. Πέρα απ'όσους ανέφερα ήδη, μ'άρεσαν ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ και η Patricia Castañeda, ο Christian Tappan και η Adriana Romero. Απίστευτοι στους ρόλους τους!! Μ'άρεσαν αρκετά και η Noelle Schonwald, η Juana Arboleda, o Jesus Ochoa και ο Brian Moreno. Πολύ καλύτερος από τον πατέρα του ο τελευταίος!!
Σε γενικές γραμμές, ήταν πολύ καλή η σειρά σε όλα τα επίπεδα. Είχε τα ψεγάδια της όπως όλες, αλλά ήταν πραγματικά ελάχιστες κι αυτό είναι σπάνιο. Ακόμα και στις top of the top σειρές, βρίσκεις πολλά αρνητικά σημεία και απλά δε τα προσέχεις επειδή υπερτερούν τα θετικά. Εδώ όμως αυτό, πραγματικά, δε συμβαίνει. Δε θα την έβαζα στις αγαπημένες μου σειρές γιατί κόλλησα μόνο στα 15 τελευταία και όχι τόσο όσο με άλλες σειρές, αλλά σίγουρα θα την έβαζα στο τοπ 3 καλύτερων σειρών που έχω δει ποτέ.
στη CMO, στη Caracol, στους ηθοποιούς, στους σκηνοθέτες και σε όλους τους συντελεστές της σειράς που τόλμησαν να κάνουν τη συγκεκριμένη σειρά και να την υπερασπιστούν μέχρι τέλους παρά τις δυσκολίες και τα ρίσκα που παρουσιάζει η συγκεκριμένη θεματική. Και άπειρα 
Σε λίγες εβδομάδες βγαίνει.
