Bang, Bang, You're Dead

Συνδυασμός μυθοπλασίας και αληθινής ιστορίας, και σίγουρα τρομακτική, η ταινία λειτουργεί σαν το ''ημερολόγιο' ενος μαθητή Λυκείου, τον Τρέβορ.
Ο Τρέβορ, απο εκεί που δεν τον πρόσεχε κανείς, ξαφνικά έγινε το θύμα του τραμπουκισμού και τως πειραγμάτων των συμμαθητών του. Οταν απείλησε να βάλει βόμβα στο σχολέιο, τον άφησαν ήσυχο. Τον επόμενο χρόνο, αποφασισμένος να ακουστεί και να ξεφύγει απο την εικόνα του φρικιού που έχουν σχηματίσει οι άλλοι γι αυτόν, αρχίζει να καταγράφει την ζωή του στο Λυκειο...Μέσα απο τον φακό του βλέπουμε την Κόλαση που ζούν κάποιοι μαθητές λόγω των συμμαθητών τους. (Στο μεταξύ γίνεται μέρος μιας ομάδας, των ''Trogs'', οι οποίοι είναι επαναστάτες και θέλουν να δούν τους αθλητές (jocks) του σχολείου να πληρώνουν. Εχουν λοιπόν ένα σχέδιο..)
Ενας καθηγητής, αποφασισμένος να του δώσει μια ευκαιρία να κάνει κάτι δημιουργικό, τον κάνει πρωταγωνιστή της παράστασης που έχει γράψει ο ίδιος, με τον τίτλο, Bang Bang, You're Dead. Η παράσταση μιλάει για τις συνέπειες ενός school shooting, στο οποίο ο χαρακτήρας του τρέβορ είναι ο δράστης, που έρχεται μετα θάνατον αντιμέτωπος με τα θύματά του. Εδώ είναι και η αληθινή ιστορία. Το έργο υπάρχει. Το έγραψε ένας καθηγητής και το ανέβασε σε μια ιστοσελίδα δωρεάν ωστε να το ανεβάσουν όποια Λύκεια θέλουν.Απο τότε το έχουν ανεβάσει χιλιάδες Λύκεια, και στο τέλος της ταινίας βλέπουμε ένα μοντάζ με κάποιες παραστάσεις.

παρα πολυ ενδιαφερον....will see καποια στιγμη..

θα την δώ το βράδυ,για 2η φορά, και πραγματικά αξίζει, γιατί είναι μια ταινία για σχολικούς πυροβολισμούς, οπου δεν βλέπουμε...σχολικούς πυροβολισμούς. Σχεδον..
Στην μετα-Columbine εποχή του 2002 είχαν βγεί άπειρες ταινίες με το ίδιο θέμα, αλλά οι πιο πολλές χρησιμοποιούσαν τον συναισθηματικό εκβιασμό ως μέσο. Εδώ βλέπουμε την ωμή πραγματικότητα. Βία. Κλίκες. Παιδιά να κλαίνει και οι υπόλοιποι να γελάνε μαζί τους. Πρ'αγματα που μπορεί σε εμάς να φαίνεται εκτός πραγματικότητας, αλλά στην Αμερική είναι η καθημερινότητα πολλών. Θυμάμαι μου είχε φανεί απίστευτα σκληρή η ταινία, έλεγα αυτά δεν γίνονται...και έψαξα να βρω κριτικές για την ταινία. Κι όμως...πολλοί τα έζησαν, και τα ζούν ακόμα.
Αυτό που με συγκλόνισε ήταν οι ερμηνείες. Ακόμα και οι β ρόλοι παίχτηκαν άψογα. Παιδιά που τα πειράζουν, πχ, με έκαναν να θέλω να κλάψω...Και ένιωθα πως έβλεπα ντοκυμαντερ. Τίποτα στημένο, τίποτα ψεύτικο..
Να σημειωθεί κάτι για την παράσταση...Ο καθηγητής που την έγραψε επέμενε, και το εχει και στις σημειώσεις του, τα παιδιά να μη xρησιμοποιήουν όπλα, αλλά τα δάχτυλά τους. οχι ψεύτικο αίμα, αλλά κόκκινα μαντήλια. Δεν ήθελε να δείξει την βία, αλλά τις συνέπειες της...
@Κατρού, να την δεις, να μου πεις εντυπώσεις.

Παράθεση :

Πρ'αγματα που μπορεί σε εμάς να φαίνεται εκτός πραγματικότητας, αλλά στην Αμερική είναι η καθημερινότητα πολλών.

Για τα ολα κλπ ευτυχως ακομα δεν ειναι μερος της καθημερινοτητας,αλλα το bullying δεν ειναι καθολου εκτος πραγματικοτητας σε κανενα σχολειο του κοσμου.Και φυσικα και μπορεις να δεις σε πολλα ελληνικα σχολεια παιδια να κλαινε και μαζεμενη μια ομαδα ψευτομαγκες να γελανε μαζι τους.Δυστυχως

Η ταινια φαινεται πολυ ενδιαφερουσα.