Π.ΚΟΚΚΙΝΟΠΟΥΛΟΣ: "H ΣΑΧΛΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΔΕ Μ'ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ"27 Ιουλίου 2011...
Η Αθήνα είναι άδεια. Τόσο άδεια που με φοβίζει. “Πόλη για θρίλερ”...σκέφτομαι, οδεύοντας προς το γραφείο του Πάνου Κοκκινόπουλου. Συνειρμοί...Τι να πεις!
Από πολλούς έχει χαρακτηριστεί ως "ο μετρ του αστυνομικού θρίλερ” στην Ελλάδα. Επιτρέψτε μου να συμμεριστώ (και με το παραπάνω) την άποψη αυτή.
Είχα πολύ μεγάλη περιέργεια να τον γνωρίσω αυτόν τον άνθρωπο. Ήθελα να δω πως μιλάει, πως κινείται...
Μπαίνοντας στο χώρο που στεγάζεται το γραφείο του, εκτός από την Μπέσυ Βουδούρη (παραγωγός)...συνάντησα και την “Ιστορία ενός εγκλήματος”...
Μην αναρωτιέστε τί είναι. Θα σας πω...Ονόμασα έτσι τη βιβλιοθήκη που κοσμεί το χολ. Τόσα “φονικά παιχνίδια” δεν είχα ξαναδεί από κοντά. Μαχαίρια, καραμπίνες, πιστόλια και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε.
Δε θέλω να νομίζετε πως η παρανομία αποτελεί μέρος της πραγματικής του ζωής. Είναι απλά, όλα όσα έχουν χρησιμοποιηθεί κατά καιρούς στις σειρές του.
Αφού τελείωσε το τηλεφώνημά του και αφού πέρασαν πέντε λεπτά σταθερού φλερτ με τη βιβλιοθήκη του χολ, πέρασα στο γραφείο του.
Ένα πούρο και μία δερμάτινη κόκκινη καρέκλα συμπληρώνουν την εικόνα.
Κατά τ'άλλα ένα θα σας πω και σεις μπορείτε να βγάλετε τα συμπεράσματά σας από τη συνέντευξη που ακολουθεί αποκλειστικά για το
[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]Είναι από τους πιο άνετους και φλεγματικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει.
"ΟΤΑΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΑ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΠΩΣ ΘΑ ΣΠΟΥΔΑΣΩ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΜΟΥ ΚΟΨΑΝΕ ΤΙΣ ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΕΙΣ..."Ε.Μ: Μπαίνοντας στο χώρο σας, αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι μια βιβλιοθήκη που έχετε στην είσοδο, γεμάτη αντικείμενα. Είδα μαχαίρια, πιστόλια, σφυριά, καραμπίνα...Π.Κ: Kι αυτά δεν είναι τίποτα...
E.M:Έχετε κι άλλα δηλαδή;Π.Κ: Ναι, πολλά.
Ε.Μ: Tα έχετε για βιτρίνα ή τα κρατάτε για να διατηρήσετε ζωντανά κάποια κομμάτια της δουλειάς σας;Π.Κ: Έτσι, για την πλάκα μου...Κάποτε ήταν εδώ (στο γραφείο), αλλά βαρέθηκα να τα βλέπω.
Ε.Μ: Τα έχετε χρησιμοποιήσει στις σειρές;Π.Κ: Όλα, όλα.
Ε.Μ: Θέλω να πάμε λίγο στα φοιτητικά σας χρόνια. Τι έχετε σπουδάσει;Π.Κ: Ξεκίνησα να σπουδάζω Bιοχημεία στη Γαλλία. Εκεί ανακάλυψα έναν κόσμο που δεν ήξερα μέχρι τότε. Στην Πανεπιστημιούπολη υπήρχαν δύο cine-club, που τα χειριζόντουσαν οι φοιτητές και κάποια στιγμή ήρθε και η σειρά μου. 'Αρχισαν να έρχονται εκεί διάφοροι σκηνοθέτες όπως ο Godard και o Truffaut, οι οποίοι παρουσίαζαν εκεί τις ταινίες τους...Ε, δε θέλει και πολύ να τρελαθεί ο άνθρωπος...Είχα και έναν φίλο, τον Μισέλ Δημόπουλο (που έπειτα ήταν διευθυντής του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης), ο οποίος σπούδαζε στο Παρίσι κινηματογράφο. Ύστερα λοιπόν και από δική του παρότρυνση, πήγα. Έδωσα εξετάσεις και πέρασα. Όταν το ανακοίνωσα στους γονείς μου, μου κόψανε τις επιχορηγήσεις και άρχισα να δουλεύω και να σπουδάζω. Ήταν η πιο ωραία περίοδος της ζωής μου!
Ε.Μ: Άρα δεν ήταν κάτι που το είχατε ως στόχο από μικρός;Π.Κ: Μπα...Όχι.Το ανακάλυψα στην πορεία. Ήταν αυτό που μου άρεσε. Σπούδαζα στο Πανεπιστήμιο cinema και ψυχανάλυση και τελείωσα και την Κρατική Σχολή Κινηματογράφου στη Γαλλία. Παράλληλα δούλευα και σε ένα περιοδικό που βγάζαμε τότε. “Σύγχρονος Κινηματογράφος” λεγόταν και ήταν το πρώτο περιοδικό για cinema στην Ελλάδα. Υπεύθυνος ήταν ο Βασίλης Ραφαηλίδης.
Ε.Μ: Τι ακριβώς κάνατε εκεί;Π.Κ: Έκανα κριτικές ταινιών. Μετά έγραφα στην “Αυγή” με ψευδώνυμο, όπου πάλι έκανα κριτική ταινιών.
Ε.Μ: Παράλληλα δηλαδή με τις σπουδές...Π.Κ: Ναι, παράλληλα. Πηγαινοερχόμουν, αλλά κάποια στιγμή σκέφτηκα “ Ή θα συνεχίσω να κάνω κριτική ή θα πρέπει να συνθέσω κάτι δικό μου”. Παράτησα λοιπόν την κριτική και αποφάσισα να κάνω κάτι δικό μου.
Ε.Μ: Η πρώτη επαγγελματική δουλειά;Π.Κ: Η πρώτη ήταν μια μικρού μήκους ταινία. Λεγόταν “Πίστομα”. Η ταινία αυτή έγινε μεταξύ φίλων με τρεις κι εξήντα, από ένα διήγημα του Κωνσταντίνου Θεοτόκη. Περιέργως πήρε και βραβείο στη Θεσσαλονίκη.
Ε.Μ: Για πότε μιλάμε;Π.Κ: To 1975.
Ε.Μ: Η τηλεόραση πως μπαίνει στη ζωή σας;Π.Κ: Είχαμε φτιάξει μια εταιρία που λεγόταν “Κινηματογραφική ΕΠΕ”. Εννέα σκηνοθέτες ήμασταν. Έτσι μπήκαμε στην τηλεόραση. Αρχίσαμε να κάνουμε ντοκιμαντέρ. Κάποια στιγμή έτυχε να κάνω ένα για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, όπου λίγο ή πολύ έβγαινε απ' αυτό πως το “ΟΧΙ” το είπαν οι φαντάροι και οι αξιωματικοί.
Ε.Μ: Και όχι ο Μεταξάς.Π.Κ: Και όχι φυσικά ο Μεταξάς και άλλοι, οι οποίοι δεν πολέμησαν. Έγινε της τρελής τότε.
Ε.Μ: Yπήρχαν αντιδράσεις;Π.Κ: Μόνο αντιδράσεις; Έπεσε η διοίκηση της ΕΡΤ. Εγώ κόπηκα από την ΕΡΤ. Μάλιστα υπήρχαν και κάποιες εφημερίδες που βάλανε επικεφαλίδες του τύπου “ Ο κόκκινος Κοκκινόπουλος”. Τελοσπάντων δεν μπορούσα να δουλέψω άλλο στην ΕΡΤ για μια περίοδο. Έκανα πάντως πάρα πολλά ντοκιμαντέρ. Και για την ΕΡΤ και για το Υπουργείο.Έπειτα έκανα μια σειρά που λεγόταν οι “Συνυπάρχοντες”, από το ομώνυμο βιβλίο του Αριστοτέλη Νικολαϊδη, στην ΕΡΤ. Καλή σειρά! Ωραίο βιβλίο! Μετά έκανα την "Μανιάτισσα" πάλι στη ΕΡΤ, μετά έκανα την ταινία μου και μετά άρχισε η ιδιωτική τηλεόραση...Ξεκινάμε στον ΑΝΤ1, με την “Ανατομία ενός εγκλήματος” και έτσι αρχίζει και η “εγκληματική μου πορεία”.
Ε.Μ: Και μέτα αρχίζει μία επιτυχημένη πορεία με τον “Κόκκινο κύκλο”, το “Αχ, και να ξερες”, τη “10η εντολή”...Π.Κ: Nαι...”3ος νόμος”, “Μαύρα Μεσάνυχτα”...
Ε.Μ: Γιατί σας γοητεύει τόσο πολύ το έγκλημα;Π.Κ: Είναι πολύ απλό. Ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης είναι ο Hitchcock. Θεωρώ ότι μέσα από έναν άνθρωπο που ξεπερνάει τα όριά του και δεν ξέρει που μπορεί να φτάσει, μπορείς να οδηγήσεις τον θεατή σε μια τρέλα και αυτό είναι ένα πάρα πολύ ωραίο παιχνίδι. Παίζεις με τον άλλον σαν τη γάτα με το ποντίκι. Μέσα από ιστορίες τέτοιες, εγκλημάτων μαθαίνεις και τη δουλειά σου. Σου δίνεται η δυνατότητα να δοκιμάσεις καινούρια πράγματα κάθε φορά.
Ε.Μ: Oι ιστορίες αυτές, υποτίθεται πως ήταν αληθινές...Π.Κ: Δεν υποτίθεται. Ήταν. Απλώς ήταν τροποποιημένες έτσι ώστε να μην είναι φωτογραφίσιμες. Αυτό γινόταν για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος έχει να κάνει με την αισθητική. Δηλαδή πάντα πιστεύω η τέχνη είναι ένα βήμα πιο πάνω από την πραγματικότητα. Μπορείς να υπερβαίνεις την πραγματικότητα. Όπως έλεγε και ο Oscar Wilde “Δεν αντιγράφει η τέχνη τη ζωή, η ζωή αντιγράφει την τέχνη”. Τα ηλιοβασιλέματα που βλέπουμε και μας αρέσουν, μας αρέσουν επειδή τα είδαμε ζωγραφισμένα. Επειδή τα έχουν αποτυπώσει έτσι οι μεγάλοι ζωγράφοι.
Ο δεύτερος λόγος είναι ηθικής τάξης. Με την έννοια ότι αρκετά κάνει η τηλεόραση ώστε να διαπομπεύει τους ανθρώπους. Δε χρειάζεται να βάλουμε και μεις το λιθαράκι μας και να διαπομπεύουμε τα θύματα ή ακόμα και τους θύτες για ακόμη μια φορά.
Ε.Μ:To γεγονός ότι σπουδάσατε και ψυχανάλυση σας βοήθησε; Π.Κ: Πάντα βοηθάει γιατί το cinema έχει να κάνει με την ψυχολογία. Είναι μια ομαδική τέχνη και πρέπει πάντα να μπορείς να παίρνεις το καλύτερο από τους συνεργάτες σου και κυρίως να ξεχωρίζεις τι είναι καλό και τι δεν είναι.
Ε.Μ: Aν δεν ήσασταν σκηνοθέτης, θα μπορούσατε να είστε εγκληματολόγος;Π.Κ: Όχι, όχι... Μουσικός! Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν η μουσική.
Ε.Μ: Aσχοληθήκατε ποτέ μ΄αυτό;Π.Κ: Όταν ήμουν πιτσιρικάς, είχαμε ένα συγκρότημα.
Ε.Μ: Aκούσματα;Π.Κ: Ροκ.
Ε.Μ: Σαν τηλεθεάτρια πάντα είχα την απορία, που βρίσκατε όλες αυτές τις ιστορίες...Π.Κ: Aστυνομικό δελτίο, δικογραφίες, είχαμε ρεπόρτερ που ασχολείτο με αυτό. Στο MEGA για παράδειγμα υπήρχαν αστυνομικοί ρεπόρτερ που μας δίνανε υλικό ή είχαμε έναν δημοσιογράφο δικό μας, ο οποίος έψαχνε αρχεία και έβρισκε. Είχαμε και ιστορίες του 30'. Γνωρίζετε το τραγούδι “ Καημένε Αθανασόπουλε τι σου 'μελε να πάθεις”; Έχει βγει από αληθινή ιστορία. Αυτόν τον σκότωσε η πεθερά του και η γυναίκα του το 36' και τον κάνανε κομματάκια.
"ETOIMΑΖΩ ΜΑΥΡΗ ΚΩΜΩΔΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ"Ε.Μ: Στα “Μαύρα Μεσάνυχτα” πάντως, ενώ υπήρχε η παρανομία, ήταν κεκαλυμένη με έναν μανδύα χιούμορ. Ως προς τι αυτή η στροφή;Π.Κ: Το έχω ξανακάνει αυτό. Αρκετά επεισόδια στη “10η εντολή”, στον “Κόκκινο Κύκλο” αλλά και το “Αχ και να ξερες” ήταν μαύρες κωμωδίες. Μου αρέσει η κωμωδία! Και αυτό που ετοιμάζω τώρα είναι κωμωδία...
Ε.Μ: Για πείτε μας...Πως θα λέγεται;Π.Κ: "Eπιστροφή στις ρίζες" θα λέγεται και είναι ταινία.
Ε.Μ: Πότε υπολογίζετε να είναι έτοιμο;Π.Κ: Eλπίζουμε να ξεκινήσουμε γύρισματα μέσα στο Νοέμβρη.
Ε.Μ: Όσον αφορά στους ηθοποιούς; Θα είναι άτομα από τη γνωστή ομάδα;Π.Κ: Θα είναι Εθνική Ελλάδος.
Ε.Μ:Kαι τι πραγματεύεται η ταινία αυτή;Π.Κ: Μιλάει για την κρίση. Για τον τρόπο να ξεφύγουμε από την κρίση.
Ε.Μ: Nα υποθέσω πως δε θέλετε να μας πείτε αυτόν τον τρόπο...Π.Κ: E, όχι φυσικά. Θα το δείτε.
Ε.Μ: Έχετε επιλέξει τους ηθοποιούς;Π.Κ: Η μόνη σίγουρη είναι η Παναγιώτα Βλαντή, αλλά θα έχει πολύ κόσμο απ'όλο το ελληνικό θέατρο. Ο Μπέζος επίσης θα παίξει ένα μικρό ρόλο. Θα υποδύεται τον έμπορο ναρκωτικών, ο οποίος γίνεται υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης.
Ε.Μ: Σχετικά με τα casting...Ο τελευταίος λόγος είναι δικός σας;Π.Κ: Και ο πρώτος και ο τελευταίος. Το casting το κάνουμε συνήθως η Μπέσυ Βουδούρη και εγώ. Η Μπέσυ είναι η παραγωγός. Δουλεύουμε 30 χρόνια μαζί. Από δω ξεκίνησε όλο το σύγχρονο ελληνικό θέατρο. Τους ξέρουμε όλους από τα γεννοφάσκια τους.
Ε.Μ: Διατηρείτε σχέσεις δηλαδή με τους ηθοποιούς...Π.Κ: Nαι φυσικά. Και όχι μόνο αυτό. Εμένα μ'αρέσει πάντα να υπάρχει ένα μείγμα νέων και παλιών ηθοποιών. Κάθε τόσο διαλέγω και άτομα που βγαίνουν από τη σχολή στην οποία διδάσκω.
Ε.Μ: Ποια σχολή;Π.Κ: Θεοδοσιάδη.
"ΤΟΝ ΛΥΠΑΜΑΙ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ. ΤΟΝ ΒΛΕΠΩ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΥΠΑΜΑΙ"Ε.Μ: Πως τα βλέπετε τα πράγματα στη χώρα;Π.Κ: Θαύμα! Δε γίνεται καλύτερα. Τώρα μάλιστα που δεν υπάρχουν ταξί και κυκλοφορούμε σαν άνθρωποι στην Αθήνα...
Ε.Μ: Πρόκειται για θρίλερ; Για να το πω και στη γλώσσα σας...Π.Κ: Δεν είναι θρίλερ. Είναι κατάντια. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Αυτοί που μας κυβερνούν και αυτοί που θέλουν να μας κυβερνήσουν είναι ο καθρέφτης μας. Η τηλεόραση που έχουμε είναι ο καθρέφτης μας. Το ραδιόφωνο που έχουμε είναι ο καθρέφτης μας. Το ποδόσφαιρο που έχουμε είναι ο καθρέφτης μας. Ο καθημερινός πολιτσμός, στο δρόμο είναι ο καθρέφτης μας. Είμαστε μια απολίτιστη χώρα. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Ε.Μ: Kαι τι κάνουμε τώρα; Δεν θεωρείτε ότι υπάρχουν λύσεις στην υπάρχουσα κατάστση;Π.Κ: Εχουμε τα εξής κόμματα: Ένα που είναι σαν τα εκλειπόντα είδη. Υπάρχουν κάτι έντομα που τα βρίσκεις μέσα στο κεχριμπάρι. Δεν ξέρω αν έχετε υπ'όψην σας κάποια παλιά κομπολόγια από κεχριμπάρι που έχουν έντομα απολιθωμένα...Ε, λοιπόν υπάρχει ένα τέτοιο κόμμα, που ζει ακόμη και μιλάει για την εργατική τάξη που θα, θα, θα...Σαν να βρισκόμαστε στο 20'. Σαν να ανοίγουμε τον Λένιν και να τον ξαναδιαβάζουμε τώρα.
Έχουμε έναν άλλον φλούφλη, που φοράει Lacoste και το παίζει Τσε Γκεβάρα. Έχουμε τον κωλοτούμπα. Έχουμε ένα άλλον που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να γίνει πρωθυπουργός. Να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Είναι σαν τον “iznogoud". Έχει και την όψη του. Είναι ένας άνθρωπος που νομίζεις πως το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να γίνει πρωθυπουργός. Δεν πα να γκρεμιστεί αυτός ο τόπος...Δεν τους ενδιαφέρει.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτός και το κόμμα του έτσι. Είναι και όλο το παλαιολιθικό ΠΑΣΟΚ, το οποίο εμποδίζει όσα πάνε να γίνουν σε αυτόν τον τόπο. Τον λυπάμαι τον Γιώργο Παπανδρέου. Ποτέ δεν ήμουν στο ΠΑΣΟΚ, αλλά τον βλέπω και τον λυπάμαι, γιατί δεν έχει να παλέψει μόνο με τους κάφρους τους υπόλοιπους, έχει να παλέψει και με τους δικούς του. Σε όλη την Ευρώπη, όλοι ενώθηκαν, να προσπαθήσουν. Εδώ αλλάζει ένας υπουργός και αλλάζει και η πολιτική του υπουργείου. Είμαστε μια χώρα ανήθική. Κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, τους ξένους, το σύμπαν.
Ε.Μ: Στο δικό σας το χώρο, πως είναι τα πράγματα;Π.Κ: Τηλεόραση δεν υπάρχει πια, εκτός αν αυτό που βλέπετε θεωρείτε τηλεόραση. Τηλεόραση είναι, αλλά δεν είναι καλή τηλεόραση. Μπορεί να κάνεις καλή τηλεόραση, μπορεί να κάνεις κακή τηλεόραση. Τώρα έχουμε μόνο κακή τηλεόραση. Ανοίξτε ένα κανάλι...Τι θα δείτε; Mεσημεριανά, αηδίες και τούρκικα. Έμαθα παρεμπιπτόντως ότι δίνουν και μέθοδο εκμάθησης Τουρκικών μέσα σε τηλεπεριοδικό(!)
Ε.Μ: Δε νομίζετε όμως πως όλο αυτό είναι ξεπεράσιμο;Π.Κ: Από τη στιγμή που δεν επενδύουμε στον πολιτισμό...όχι! Και όταν λέω πολιτισμό δε μιλάω για τ΄αγάλματα στο μουσείο. Πολιτισμός είναι π.χ να μην κόβεις το δρόμο του άλλου χωρίς να υπάρχει λόγος. Η Ελλάδα είμαστε μια χώρα που δε μας ενδιαφέρει ο άλλος. Εμείς να ΄μαστε καλά και όλοι οι άλλοι να πάνε να...Δε μας ενδιαφέρει ο δίπλα και γι΄αυτό έχοντας ένα αίτημα εμποδίζουμε τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτή είναι η έννοια του πολιτισμού. Να παίρνεις δηλαδή τα ρέστα από το περίπτερο και να σου λέει ευχαριστώ. Όχι να σου τα πετάει.
"ΟΤΑΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΣ ΓΙΝΕΣΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟΣ"Ε.Μ: Μία άμεση και δραστική λύση από μας, δεν μπορεί να δοθεί; Π.Κ: Όχι
Ε.Μ: Γιατί; Είμαστε πρόβατα;Π.Κ: Ναι.Δεν υπάρχει μια ομαδική συνείδηση. Δεν υπάρχουν ιδεολογίες.
Ε.Μ: Και το χαστούκι που φάγαμε δε θα μας βοηθήσει πουθενά;Π.Κ: Τίποτα δε θα μας κάνει...Τι; Eπειδή έγινε αυτό στο Σύνταγμα; Mα ακόμα και αυτό δεν το κάναμε εμείς. Τσαντιστήκαμε επειδή “μας την είπαν” οι Ισπανοί. Τίποτα δικό μας δεν κάνουμε σε αυτόν τον τόπο.
Το θέμα για μένα δεν είναι να βγαίνουμε και να λέμε “Πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από δω”. Δώσε λύση. Προσπάθησε να κάνεις κάτι. Φτιάξε, δημιούργησε, κάνε κάτι. Όταν δημιουργείς γίνεσαι πολιτισμένος. Ο πολιτισμός έχει να κάνει με τη δημιουργία και η δημιουργία δεν έχει να κάνει πάντα με την επιτυχία. Όσο μονάχα αντιδρούμε και λέμε “γιαούρτι σ'αυτόν, γιαούτι σε κείνον” δε γίνεται κάτι. Δε λέω ότι δεν τους χρειάζονται, αλλά το θέμα δεν είναι μόνο τα γιαούρτια. Δε βλέπετε; Εδώ οι ίδιοι οι βουλευτές, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η πελατεία τους.
Ε.Μ: Οι πελατειακές σχέσεις όμως είναι κάτι που υπήρχε ανέκαθεν. Δε νομίζω πως αποτελεί σημείο των καιρών.Π.Κ: Ναι...Eγώ θυμάμαι από το 75' (αριστερός τότε, Κκε εσωτερικού) που λέγαμε πως η κυβέρνηση που θα άρει τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, θα είναι και η κυβέρνηση που θα αλλάξει αυτόν τον τόπο. Από τότε μέχρι σήμερα κανείς δεν τολμά να το κάνει. Ούτε τώρα τολμούν να το κάνουν. Τώρα που πρέπει να το κάνουν. Είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν αλλιώς τελειώσαμε. Σκεφτείτε τι πελατειακή σχέση υπάρχει. Κράτος δε λειτουργεί.
"Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΔΙΑΘΛΑΣΜΕΝΟΣ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ"
Ε.Μ: Θέλω να πάμε λίγο στο κεφάλαιο τηλεόραση και να μου πείτε ποια θεωρείτε πως είναι η μεγαλύτερη αποτυχία των τελευταίων ετών.Π.Κ: Η τηλεόραση είναι ένας διαθλασμένος καθρέφτης. Ένας παραμορφωτικός καθρέφτης. Παραμορφώνει την πραγματικότητα. Έχει φτάσει σε ένα σημείο που αναγκαστικά έπρεπε να πάει. Ζούσαμε σε έναν ψεύτικο παράδεισο όλα αυτά τα χρόνια. Βγάζαμε πολλά λεφτά, νομίζαμε πως ήμασταν πλούσιοι, ενώ αποδείχθηκε ότι δεν ήμασταν.
Ε.Μ: Nαι απλά αναφέρομαι γενικότερα στην εξέλιξη της τηλεόρασης τα τελευταία χρόνια. Ανεξάρτητα από την κρίση. Πολλοί κάνουν λόγο για την ύπαρξη προγραμμάτων που αμαυρώνουν την ανθρώπινη υπόσταση.Π.Κ: Προφανώς. Η τηλεόραση είναι ένας μύλος που αλέθει τα πάντα και πρέπει αυτός ο μύλος να γυρίζει 24 ώρες το 24ωρο και να αλέθει και τα σκατά και τα διαμάντια!
Ε.Μ: Yπάρχουν star στη χώρα μας;Π.Κ: Έχουν διαστρεβλωθεί οι έννοιες στην Ελλάδα. Είναι οι καθρέφτες που λέω. Θεωρούμε star κάποιους ανθρώπους. Εγώ προσπαθώ να εξηγήσω πως δεν υπάρχουν στην Ελλάδα. Το τελευταίο αστέρι πέθανε με τη Βουγιουκλάκη. Δεν ανοίγει την τηλεόραση κάποιος για να δεί π.χ τον Φιλιππίδη. Απόδειξη είναι ότι ο Φιλιππίδης έχει κάνει σίριαλ που πήγαν καλά και άλλα που πήγαν άσχημα. Ανοίγει για να δει μια ιστορία. Ανεξάρτητα από τον ηθοποιό. Πολλοί γίνανε star μέσα από κάποιες δουλειές. Για παράδειγμα η Παπούλια έγινε star από τους “Δύο Ξένους”. Μετά τι έκανε; Δεν υπάρχουν star. O κόσμος θέλει να βλέπει ιστορίες.
Ε.Μ: Γι'αυτό και το “Νησί” είχε μεγάλη απήχηση;Π.Κ: Το νησί είναι μια άλλη ιστορία. Ήταν πολύ καλοφτιαγμένο και έπιανε και το μελόδραμα.
Ε.Μ: Eσάς σας άρεσε;Π.Κ: Eίδα τα δύο-τρία πρώτα επεισόδια...Καλοφτιαγμένα, πολύ ωραία...Μετά βαρέθηκα λίγο. Ήταν κάπως αργό. Πέρα απ' αυτό όμως, κάθε Δευτέρα βράδυ ήμουν στη σχολή.
E.M: Tις επαναλήψεις σας τις βλέπετε;Π.Κ: Πλέον όχι..
Ε.Μ: Πιο παλιά τις βλέπατε;Π.Κ: Nαι.Έβλεπα τα λάθη μου.Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο πιο πολλά λάθη βλέπεις. Στη δική μας δουλειά από τα λάθη μαθαίνουμε.
Ε.Μ: Έχετε κάνει συμβιβασμούς στο χώρο; Aναφέρομαι και σε οικονομικούς συμβιβασμούς.Π.Κ: Οικονομικούς κάνεις πάντα γιατί είναι ακριβό σπορ, αλλά συμβιβασμούς του στύλ “θα το κάνεις έτσι και θα πάρεις αυτούς τους ηθοποιούς”, ποτέ.
Ε.Μ: Έτυχε ποτέ να έρθετε σε επαφή με άτομο που είχατε κάνει την ιστορία του επεισόδιο;Π.Κ: Δεν έχει τύχει σε μένα αλλά στον Άκη Σακελλαρίου, τον ηθοποιό. Σε ένα επεισόδιο είχε παίξει τον Μπέσκο, τον στραγγαλιστή. Ήταν ένας φυσικοθεραπευτής, παντρεμένος με παιδιά, ο οποίος σκότωνε πόρνες. Όταν ο Σακελλαρίου πήγε στη φυλακή για τις ανάγκες μιας παράστασης, ο Μπέσκος τον γνώρισε και του είπε: “ Σε είδα που με έκανες, αυτόν τον χιονάνθρωπο όμως που είχατε, τι τον θέλατε; Εγώ δεν είχα τέτοια παιχνίδια”. Αυτό βρήκε να πει.
Ε.Μ: Πως ένιωσε ο Άκης Σακελλαρίου; Tι σας μετέφερε;Π.Κ: Φρίκαρε, αλλά του άρεσε. Ξέρετε, όλοι οι κατά συρροήν δολοφόνοι, όταν συλλαμβάνονται γίνονται “χριστιανοί”. Κάνουν κάτι που δεν επιτρέπεται να το κάνουν, κάτι που μόνο ο “Θεός” μπορεί να το κάνει και έτσι γίνονται μικροί θεοί και επιβάλλουν τη θέλησή τους πάνω στη ζωή των άλλων. Όταν όμως τους πιάνουν γίνονται ποίμνια. Ο Μπέσκος έκανε αγιογραφίες στη φυλακή.
Ε.Μ: Σχολιάστε μου λίγο τον εκτελεστή της Νορβηγίας.Π.Κ: Ήταν απίστευτο. Και έχει κάτι φωτογραφίες που είναι πανέμορφος. Σαν το Χριστό. Πριν από μερικά χρόνια, η Μαργαρίτα Καραπάνου, μια σπουδαία Ελληνίδα συγγραφέας έγραψε τον “Υπνοβάτη”. Είναι ένα βιβλίο που μιλάει για το τέλος του κόσμου. Μιλάει για έναν Χριστό, ο οποίος επιστρέφει ως serial killer. Σαν εκδικητής. Πολύ ωραίο μυθιστόρημα. Θέλω να το κάνω ταινία.
Ε.Μ: To έχετε προχωρήσει ή είναι απλά μια σκέψη που υπάρχει;Π.Κ: Tο έχω προχωρήσει. Έχω πάρει και τα δικαιώματα.
Ε.Μ: Oπότε δύο σχέδια στα σκαριά.Π.Κ: Ναι αλλά για πιο μετά αυτό. Είναι πιο φιλόδοξο σχέδιο.
"ΕΜΑΘΑ ΤΟΝ ΕΥΡΥΠΙΔΗ ΟΤΑΝ ΠΗΓΑ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ"Ε.Μ: Υπάρχει κάποιος που θαυμάζετε πολύ;Π.Κ: Είναι πολλοί. Ο Σεφέρης, ο Νίτσε...
Ε.Μ: Διαβάζετε πολύ;Π.Κ: Πάρα πολύ.
Ε.Μ: Aπό μικρός;Π.Κ: Aπό τότε που τελείωσα το σχολείο άρχισα να διαβάζω.
Ε.Μ: Kαλός μαθητής;Π.Κ: Όχι. Κακός. Με το ζόρι περνούσα τις τάξεις. Δε μου άρεσε το σχολείο. Δε μου άρεσε που με υποχρέωναν να διαβάζω. Όταν πήγα στη Γαλλία έμαθα για τους αρχαίους Έλληνες. Είδα πόσο τους αγαπούσαν οι άλλοι και είπα “για να τους αγαπάνε κάτι ξέρουν”. Έτσι ανακάλυψα τον Ευρυπίδη. Περίεργο ε;
E.M: Περίεργο, ναι.Π.Κ: Ναι, αλλά έτσι είναι. Φωνάξτε “Ευριπίδη” να δούμε πόσοι θα γυρίσουν να μας πουν τι είναι ο Ευρυπίδης.
Ε.Μ: Tα βραβεία αυτά; ( Δείχνοντας τα βραβεία που έχει πάνω στη βιβλιοθήκη του)Π.Κ: Eίναι από τις σειρές.
Ε.Μ: Πως νιώθετε κάθε φορά που παίρνετε ένα βραβείο;Π.Κ: Πάντα μου άρεσαν τα βραβεία αλλά να ξέρετε πως τα βραβεία εκφράζουν αυτούς που τα δίνουν και όχι αυτούς που τα παίρνουν. Από τα σπουδαιότερα μέχρι και τα λιγότερο σπουδαία. Μόνο τα Όσκαρ είναι λίγο διαφορετικά γιατί τα δίνουν πολλοί άνθρωποι. Εμείς τι έχουμε; Κάτι καραγκιοζιλίκια. Να δω τη χρονιά που θα έρθει ποιος θα πάρει βραβείο.
Ε.Μ: Kυνόδοντα είδατε;Π.Κ: Nαι.
Ε.Μ: Kαι; Eντυπώσεις;Π.Κ: Aπίστευτη συνέπεια όσον αφορά την αφηγηματική δομή και πρόθεση. Είναι πολύ κοντά η πρόθεση στο αποτέλεσμα. Είναι πολύ συνεπής. Ξέρει cinema και επίτηδες αποδομεί αυτό που ξέρει. Αυτά είναι τα θετικά. Το αρνητικό είναι ότι το καλύτερο στην ταινία είναι η ιδέα της και η ιδέα αυτή είναι παρμένη από μεξικάνικη ταινία.
E.M: Θα μου μιλήσετε λίγο για τη σχέση σας με τα πούρα;Π.Κ: Καπνίζω πούρα γύρω στα 13-14 χρόνια. Έχουμε φτιάξει μια ομάδα που αποτελείται από 40 άτομα απ' όλον τον κόσμο. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη ηλικία, δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί. Βρισκόμαστε κάποιες φορές το χρόνο. Καπνίζουμε, ανταλλάσουμε, πηγαίνουμε στην Κούβα, δοκιμάζουμε τα καινούρια πούρα, παλιώνουμε τα παλιά...Είμαστε μια παρέα που περνάμε καλά μεταξύ μας. Γελάμε πολύ και δεν υπάρχει ανταγωνισμός.
Ε.Μ: To πούρο που καπνίζετε τώρα από πότε είναι;Π.Κ: Eίναι από το 1997. Το 'χω παλιώσει. Έχω ένα δωμάτιο σπίτι που είναι μόνο για πούρα, με ειδική υγρασία και θερμοκρασία.
Ε.Μ: Λάτρης των πούρων λοιπόν...Πως προέκυψε η αγάπη αυτή;Π.Κ: Κάπνιζα τσιγάρα...Ένα βράδυ έλαβα ένα τηλεφώνημα απ'το οποίο ενημερώθηκα πως ένας πολύ καλός μου φίλος είναι στο Ωνάσειο. Πήγα εκεί. Μου έδειξαν τα πνευμόνια του και έπαθα σοκ. Έκανε 7 ώρες εγχείριση.
Όταν είδα αυτό το πράγμα πέταξα το τσιγάρο για πάντα και άρχισα να καπνίζω πούρα.
Ε.Μ: Δεν το κάνετε για στυλ δηλαδή...Π.Κ: Όχι βέβαια...Στην Ελλάδα από το χρηματιστήριο και μετά άρχισαν οι περισσότεροι να καπνίζουν πούρο και καπνίζουν μάρκες.
Πούρο πάντως σημαίνει αγνό και πούρο λέγεται μόνο αυτό που φτιάχνεται στη Κούβα.
Ε.Μ: Aνεκπλήρωτες επιθυμίες έχετε;Π.Κ: Όλοι οι άνθρωποι έχουν, αλλά δεν είναι ανακοινώσιμες.Ούτε στα όνειρά μας δεν τις ανακοινώνουμε.
Ε.Μ: Tηλεόραση ή κινηματογράφος;Π.Κ: Και τα δύο έχουν τα καλά τους. Η σαχλή τηλεόραση πάντως που υπάρχει τώρα δε μ'ενδιαφέρει. Θα ήταν ωραίο να υπάρχει μια τηλεόραση όπου θα υπάρχουν πολλά δημιουργικά πράγματα. Όπως ήταν η αρχή της ιδιωτικής τηλεόρασης και μια εποχή στην ΕΡΤ. Τώρα όπως έχει γίνει είναι ένα κατασκεύασμα για celebrities ή tv περσόνες όπως τους αποκαλούν.
Ε.Μ: Αναμένουμε να δούμε τη νέα σας ταινία. Μέχρι τότε... σας ευχαριστώ πολύ.Π.Κ: Παρακαλώ...
